Bugün, 9 Aralık 2025 Salı
Sabah kalkıyoruz.
Güne başlıyoruz.
Ama bir şey eksik…
Bir selam, bir tebessüm, bir “Nasılsın?” cümlesi yok.
Sokakta bir çocuk ağlıyor, herkes hızla geçip gidiyor.
Bir yaşlı yardım bekliyor, kimse görmüyor.
Bir kadın sokakta korkuyla yürüyor, kimse duymuyor.
İnsanlık çürüyor, her gün biraz daha…
Peki, farkında olan var mı?
Artık insanlar insanları değil, eşyaları seviyor.
Kalpler dondu, ruhlar köreldi.
Yüzler maskeli, kelimeler sahte, bakışlar menfaat dolu.
İnsan, insana yalnızca işine yaradığı kadar değer veriyor.
Sevgi bile artık hesaplı!
Menfaatsiz dostluk, beklentisiz iyilik, karşılıksız sevgi neredeyse müze eseri oldu.
Bir zamanlar sokakta aç birini görünce evinden yemek taşıyan anneler vardı.
Şimdi biri yere düşse, “başımı belaya sokmam” deyip yolunu değiştiren insanlar çoğaldı.
Ve en kötüsü ne biliyor musunuz?
Bu durumu normal saymaya başladık.
İnsansız bir dünyaya alışıyoruz.
Televizyonlarda, sosyal medyada "insanlık dramı" izliyoruz.
Ama gözyaşlarımız bile sahte.
Kalbimiz bile yorulmuş.
Acıya bağışıklık kazandık.
Her gün bir çocuk daha istismar ediliyor.
Her gün bir yaşlı daha açlıktan ölüyor.
Her gün bir kadın daha şiddete kurban gidiyor.
Ve biz sadece izliyoruz.
İnsanlık yalnızca savaşta değil, her gün sıradanlıkta da ölüyor.
Sessizlikle, ilgisizlikle, vurdumduymazlıkla ölüyor.
Ve şimdi ben sana soruyorum:
Son ne zaman bir yabancıya iyilik yaptın?
Son ne zaman bir çocuğa başını okşayıp umut verdin?
Son ne zaman yolda yürüyen bir insanla göz göze geldin, “ben de insanım” dedin?
Son ne zaman insan olmanın ağırlığını hissettin?
Çünkü bu sorulara verecek cevabın yoksa, sen de yok olan insanlığın bir parçasısın.
Bir zamanlar insan, insanın yurduydu.
Şimdi, insan insana en büyük tehdide dönüştü.
Ne medeniyet kaldı, ne merhamet, ne vicdan.
Dünya gelişti, ama insan küçüldü.
Bilgi arttı, ama ahlak azaldı.
Teknoloji çağında yaşıyoruz, ama insanlık Orta Çağ’a geri döndü!
Artık paraya göre değer biçiliyor insanlara.
İtibar, banka hesaplarıyla ölçülüyor.
Şeref, takipçi sayısıyla kıyaslanıyor.
Vicdan, çıkarın gölgesinde eziliyor.
Ve sonra soruyoruz:
“Neden bu kadar kötülük var?”
Cevap basit:
Çünkü iyiler sustu. Çünkü olan bitene göz yumduk. Çünkü insanlık ölüyor ama biz cenazesine bile gitmiyoruz.
Bu yazı bir isyan değil, bir uyanıştır.
Ey insan!
Unutma, bu dünyada önce kalbinle varsın.
Kalbin öldüyse, yaşamanın bir anlamı yoktur.
Bugün bir şey yap:
Birine yardım et.
Bir çocuğu sevindir.
Bir yaşlıyı dinle.
Bir sessize ses ol.
Bir karanlığa ışık yak.
Çünkü her gün insanlık yok oluyor.
Ama belki sen, bugünü değiştirebilirsin…
