Orospu Kırmızı kitabına konu olan olayların etkisinde kalıp, yaşamın ve yaşanmışların kendimi de o olayların içinde bulan bir okur olarak, her cumartesi yazıya döktüğüm iç dünyamı anlatmadan önce, dış dünyaya bağlanıp, kendimi meşgul etmek istesem de, içimde ki kırmızı ışığın bir türlü yeşile dönmediğini fark edip, arkamda durup ikide bir kornaya basan arabanın gerdiği sinirlerimin esiri oluyorum…

Halbuki onun gözlerinin de gördüğü kırmızı ışığın birazdan sarıya sonrada yeşile döneceğini ama “sabrın sonu selamettir” sözünü hatırlamadığı gibi, sol yanımda bulunan kalp gibi k harfiyle başlayan ve “geçersen cezayı yersin” diyen 'Biri bizi gözetliyor' denen kamerayı da görmez sinir eden kornaya basma sabırsızlığıyla…
Sağ ayağımın, üzerinde durduğu fren pedalını bırakıp, gaz pedalına basma arzusunu tetikleyen acı ve kulak delen kornanın, kırmızı ışığın nasılsa sönüp yeşile döneceğini ve gitmek istediği yere illaki gideceğini hesaplayamaz..
“Ya sabır” söylemini algılayamazken…
Ateşinde kırmızılaştığını ve yaktığını bilmiyormuşçasına gülün ve gece elbisesinin kırmızılığından hoşlanırken “tehlikeli alan, girilemez yer, dikkat'..” diye adlandırılan kırmızının iki kişi veya ülkeler arasında bile kırmızı çizgiye döndüğünü, çok sevdiğimiz kırmızı bayrağın bile dalgalanıp durduğunu, 'Ya benimsin yada kara toprağın' diyen kırmızı noktayı koymadan önce virgülünde olduğunu düşünemeyiz…
Kırmızı ışığın az sonra Sarı'ya, daha sonrada yeşile döneceğini ve gidilen yolun er geç bitip, bir yerde seni, beni, sizi, bizi bekleyenle buluşacağını düşünemediğimiz gibi…
Yakıcı sıcakların yaşandığı bir anda karşısına çıkan ve sizi serinleteceğini iddia edip, elinde tuttuğu bıçağıyla “Kan kırmızısı Karpuz ister misin?” diyen seyyar satıcının bile iç dünyanızı anlıyormuşçasına size baktığını gördüğünde, bir an o bıçağı alıp, vurmayı düşündüğün yerinde kırmızılaşıp virgüllerle devam eden hayata son noktayı koyacağını hiç hesaplayamayız…
Çünkü hayatınız boyunca yaşanan bazı anlar frene basmamıza neden olurken, depodaki benzin ya da gazın sürekli yanan kırmız uyarısına karşın enerjimiz gibi hala tükenmediğini gören gözlerin, beynimize yolladığı sinyalle, duygularla dolu kalbin aldığı emir üzerine gaza basma arzusuyla, hayat denen yol boyunca önümüze çıkacak olan kırmızı ışıklar, fren ve gaz gibi, “Gidiyorum gündüz gece..” diyen Aşık Veysel’in söz ve ağıtlarıdır aslında kırmızı ışıklarla dolu şu hayatımız…

Ha unutmadan 'Orospu Kırmızı adlı kitabı okumuş muydunuz?' diye sorsam, 'Bir kitap düşünün ağır, ilerlemeniz gereken her sayfasındaki göz yaşını hissettiren bir kitap. Sizi umudun ne demek olduğunu, adaletsiz dünyanın nasıl olduğunu anlatacak. Gözlerinizi kapadığınızda, karşınızda yarım ağzı yarım hikayesi ile bir orospu göreceksiniz. Oraya nasıl geldiğini bildiğiniz bir kırmızı göreceksiniz. Ve son sayfada kitabı kapatmak istememe sebep olan o kısım... BİR, İKİ, ÜÇ, DÖRT, BEŞ..... ALTI değil. Hayat, benden gizlediğin ellerini hangi cebinde saklıyorsun?' diye soran ve sonra bu dipnot yorumu bırakan bir Umut Uğur  gibimi cevap verisiniz bilmem ama sanırım her birimiz bir Umut'uz, şu hızla gidilirken bir anda kırmızılaşan dünyada..