Sevgi zekası mı? Empati mi? Yoksa, değerli bir birey olmanın temelini atan hisleri mi? Sorun, yalnızca bireysel bir eksiklik değil; toplumsal bir çöküşün yansımasıdır. Sevgi ve değer duygularını kaybeden nesiller, artık sadece acımasız suçlar işlemekle kalmıyor, insanlığa dair umutları da yerle bir ediyor.

Acaba, bu duyguları bizler de hiç mi öğrenemedik? *Geçmişteki travmalar ve sağlıksız ilişkiler, bizimle birlikte gelecek nesillere mi aktarıldı?*

Eğer biz bu duyguları bilemiyorsak, çocuklarımıza nasıl aktarabiliriz? Çünkü hiç kimse okumadığı öğrenmediği bilmediği deneyimlemediği bir duyguyu bir başkasına aktarması mümkün değildir. Çocuklarımızı İyi yetiştiremiyorsak demekki bu duyguları bizler bilmiyoruz bilmediğimiz için de Bu duyguları onlara öğretemiyoruz.

Bir çocuğun katil, tecavüzcü, hırsız olması, sadece o çocuğun suçu değil, onun arkasındaki aile ve toplumun da derin yaralarının bir göstergesidir. Ebeveynler olarak, sorumluluğumuzun ağırlığı altında ezilmekteyiz

Yetiştirdiğimiz çocuklar, başka çocuklara, hatta savunmasız yaşlı kadınlara bile saldırabiliyorsa, onlara tecavüz etmeye kalkıyorsa burada bir sistematik çöküş söz konusudur.

Bu çocuklar, yalnızca suça yönelmekle kalmaz; madde bağımlısı olur, kumar bağımlısı haline gelir. Hayvanlara tecavüz eden, bebeklere Tecavüz kadınlara şiddet ve Tecavüz uygulayan ve hatta tanımadığı insanları bile öldüren bireyler olarak karşımıza çıkarlar. Bu korkunç gerçek, sadece bireysel bir trajedi değil, aynı zamanda toplumsal bir felaketin habercisidir.

*İyi yetiştirilmemiş bir çocuk, yetişkin olduğunda aynı çürümüş döngüye devam eder.*

Kendi yuvasını kurduğunda, kendi yaşam tarzından Başka hiçbir duyguyu tanımadığı için bu olumsuz değerleri kendi çocuklarına da aktarır. Çocuklarda bunları görüp bunlara tanık oldukları için kendi nesillerine de miras olarak bu kötü yaşam tarzına bırakacaktır. Geçmişte yaşanan travmalar, yalnızca bireysel değil, aile içi ve toplum arası bir hastalık haline dönüşür. Ailelerdeki çarpık ilişkiler, sağlıksız iletişim biçimleri ve duygusal ihmal, çocukların karakter gelişimini felç eder. Şiddet ve istismar, bu çocukların gözünde normalleşir.

Burada, *Ebeveynlerin eğitilmesi ve iyileştirilmesi acil bir gereklilik haline gelmiştir.*

Sevgi zekası, duygusal zeka, ruhsal zeka ve ahlaki zeka, ancak doğru eğitimle sağlanabilir. Bu noktada, kişisel gelişim akademileri ve devlet işbirliği yaparak, ebeveyn eğitim programları oluşturmalıdır. Örneğin, *Ayşifa Akademi*’ninbu konuda geliştirdiği projeler, geleceğimizin teminatı olan çocuklarımız için büyük bir umut taşımaktadır.

*Aile İçi ve Aileler Arası Çarpık İlişkiler*

Aile içindeki çarpık ilişkiler, bu sorunun kökenine inmek için bir anahtar sunuyor. Şiddet dolu, iletişimsiz ve sevgi yoksunu bir ortamda büyüyen çocuklar, Baskı ve sürekli kontrol altında tutulan sürekli başkalarıyla kıyaslanan, Başkaları ile yarıştırılan  Çocuklar bu ortamdan sadece travma almakla kalmaz, aynı zamanda suç ve şiddeti de normalleştirirler. Aile içindeki çatışmalar, zamanla toplumsal bir sorun haline gelir.  Ebeveynlerin ya da aile büyüklerinin komşularıyla ve akrabaları ile olan ilişkileri de olumsuz bir şekilde ise çocukları olumsuz yönde etkiler.  Sağlıklı bir aile yapısı, çocukların sağlıklı bireyler olarak yetişmesi için son derece önemlidir.

Sonuç olarak, çocuklarımızın geleceği için acil önlemler alınmalı ve ebeveynlerin eğitilmesine yönelik çabalar artırılmalıdır. Sevgi, saygı ve anlayışla dolu bir aile ortamı oluşturmak, sadece çocuklarımızı değil, tüm toplumu olumlu yönde etkileyecektir.

Bu nedenle, harekete geçmeli ve bu sorunu kökünden çözmek için mücadele etmeliyiz. Anne baba olarak bizler önce eğitim alıp iyileşmeliyiz ki çocuklarımıza da iyileştire bilelim. Çünkü geleceğimiz, çocuklarımızın ellerinde şekilleniyor. Onların sağlıklı bireyler olarak yetişmesi, sadece onların değil, hepimizin sorumluluğudur.

*Necat KACAN*

Eğitimci Araştırmacı Yazar