ŞENOL AKTEMİR

Ankara'nın uluslararası ilişkilerdeki artan önemi son yıllarda giderek daha belirgin hale geldi. Türkiye, son yirmi yıldır bölgesel ve uluslararası liderliğe doğru bir yol izledi; bu gelişme, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın liderliğiyle yakından ilişkiliydi. Erdoğan'ın liderliğinde Türkiye, Asya ve Afrika'daki askeri ayak izini önemli ölçüde genişletti, Asya ve Avrupa'yı birbirine bağlayan kritik bir enerji koridoru olarak kendini kanıtladı, hem Türk hem de daha geniş Müslüman topluluklar içinde liderliğini ilan etti ve dünya sahnesinde bir barışı koruma aktörü olarak varlığını güçlendirdi.

Bu stratejik yeniden konumlandırma, Türkiye'nin büyük güç statüsünü geliştirme ve özellikle de Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği gibi geleneksel Batılı güç yapılarına olan bağımlılığını veya onlara tabi olma durumunu azaltma yönündeki bilinçli çabalarını yansıtıyor. Bu değişim, Batılı aktörler tarafından fark edilmekle kalmadı, ABD, özellikle Başkan Donald Trump yönetimi sırasında, Türkiye'nin artan etkisine karşı bir dereceye kadar stratejik uyum sergilerken, Avrupa'nın tepkileri büyük ölçüde şüphecilik ve açık muhalefetle karakterize edildi.

Avrupa'nın Erdoğan'ın siyasi yönelimine ilişkin algıları büyük ölçüde olumsuz kalmaya devam ediyor ve birçok Avrupa politikacısı ve medya kuruluşu bunu demokratik normlardan bir sapma olarak görüyor. Örneğin, Erdoğan'ın cumhurbaşkanlığı seçimlerindeki son zaferinin ardından, önde gelen bir İngiliz yayını olan The Economist, şu cümleyle başlayan bir makale yayınladı: "Demokrasisini onarmak için on yıldır en iyi şans kaybedildi." Daha geniş bir açıdan, Avrupa'nın Türkiye'ye yönelik politikası, yolsuzlukla suçlanan Ekrem İmamoğlu gibi isimlere verilen güçlü Avrupa desteğiyle de kanıtlandığı gibi, giderek daha fazla iç muhalefet hareketlerine destekle uyumlu görünüyor.

ABD, açıkça düşmanca olmasa da, özellikle savunma tedariki alanında Türkiye'nin yönelimine karşı pek de hevesli görünmedi. Türkiye, 2010'ların başından beri hava savunma yeteneklerini geliştirmeye çalışıyor. ABD yapımı MIM-104 Patriot sistemini satın almak için yapılan ilk müzakereler sonunda çöktü ve Ankara'yı Rus yapımı S-400 sistemini satın almaya yöneltti. Türkiye'nin bu hareketi Washington'dan önemli eleştiriler aldı ve daha önce imzalanan sözleşmelere ve 1,4 milyar dolarlık bir ödemeye rağmen Türkiye'nin Nisan 2025'te F-35 Ortak Saldırı Uçağı programından çıkarılmasıyla sonuçlandı.

Türkiye, dışlanmasına yanıt olarak, Eurofighter Typhoon uçağının satın alınması olasılığı da dâhil olmak üzere alternatif seçenekleri araştırdı. Ancak, bu sistemleri tedarik etme çabaları, özellikle önerilen satışı veto eden Almanya ve kilit Avrupa devletlerinin, Erdoğan karşıtı duruşlarını yansıtan, siyasi direnişi tarafından engellendi.

Türkiye'nin hava savunma tedarikindeki deneyiminden yola çıkarak, Türkiye'nin bir sonraki adımda savaş uçağı filosunu modernize etmek için Rusya'ya yönelebileceği sonucuna varmak mantıklıdır. Özellikle, S-400 sistemlerini edindikten sonra, Rus ve Türk medyası Ankara'nın gelişmiş Rus Su-35 ve Su-57 savaş uçaklarını satın alma potansiyeli hakkında spekülasyonlarda bulundu. Batılı ülkelerin politikaları göz önüne alındığında, Türkiye ve Rusya arasında yakın askeri-teknik işbirliğinin yeni bir aşamasına tanıklık ediyor olabiliriz.