Tatar aktivistleriyle ilgili olarak özel hizmetlerin ve Tataristan Cumhuriyeti yetkililerinin artan kanunsuzluğu nedeniyle, halka hitap etmek zorunda kalıyoruz.
1. Tatarlar, yurttaşlar, yoldaşlar!
Birkaç bin yıl önce başlayan Tatar-Türk tarihinin en belirleyici dönemine girdik.
Tarih boyunca Tatarlar her zaman devlet oluşturan bir halk olmuştur. Altınordu devletinin çöküşünden sonra Kazan Hanlığı ele geçirildi ve başkent 1552'de Ruslar tarafından yıkıldı. Kazan eyaletinin başkentinin üç aylık kuşatmasından sonra, surları havaya uçuran Rus birlikleri, şehrin tüm sakinlerini imha etti.
Her yıl 2 Ekim (15) günü anma ve keder günü'ne adanmış bir eylem düzenliyoruz. Son yıllarda, yas günündeki eylem yetkililer tarafından suç olarak kabul edildi, ancak aynı gün Ruslar yetkililerin yardımıyla tatilleri olan bir "alayı" yapıyorlar.
Ayrıca son yıllarda Tatar dili için savaşan ve Tatarların haklarını savunan aktivistlere karşı ceza davaları başlatılmıştır. Onlar hakkında internette bilgi bulabilirsiniz. Birçok aktivist başka ülkelere kaçmak zorunda kaldı. Kaçamayanlar üzerindeki baskı güçlüydü. Örneğin, yalnızca geçen yıl üç arama yaptım. 6 Eylül'de hakkımda bir ceza davası açıldı. Medyada karalama kampanyası başlatıldı. En azından yukarıdan bir emir. Bütün bunlar Tatar halkını daha da korkutmak için yapılır.
Bu durumda ne yapılabilir?
Başka ülkelerde yaşayan Tatarlar posterlerle Rusya büyükelçiliğine ve konsolosluğuna gelirse, belki de yerel yönetim böyle bir kanunsuzluğa izin vermeyecektir. Aktif desteğiniz için umut ediyoruz! Burada yaşayan Tatarlar, sömürge otoriteleri tarafından büyük ölçüde korkutuluyor!
2. Son yıllarda Türk ülkeleri ve halklarının hızlı yakınlaşması başlamıştır.Türk Konseyi, Türk devletlerinin yetenekli bir örgütlenmesine dönüşmüştür.. Kendi aralarındaki bağları güçlendirerek, Türk ülkeleri dünyada gerçek bir güç haline geliyor. Türk Devletleri Teşkilatının giderek ABD, Çin ve AB'den sonra dünyada dördüncü güç haline geldiğini söyleyebilirim.
Tarihteki Türkler her zaman dünyadaki iktidar kutuplarından biri, bazen de tek kutup olmuştur (Atilla, Cengiz Han). Halklarımızın ve bize yakın halkların ve ülkelerin çıkarlarını göz önünde bulundurarak dünyadaki yerimizi yetkin bir şekilde yeniden kazanmalıyız. Amacımız, bir zamanlar tarihsel olarak var olan bir Turan topluluğu oluşturmaktır. Ne Hıristiyan Batı ne de Arap-Müslüman dünyası bizi hizmetkar olmaktan başka hiçbir şekilde kabul etmeye hazır değildir.
Son olarak, bu sözler Azerbaycan Cumhurbaşkanı Aliyev tarafından dile getirildi. Karabağ'ın geri dönüşü savaşında tüm Türk dünyası Azerbaycan'ı destekliyordu. Türk dünyasının yurtseverleri adına ve sıradan insanlar adına konuşuyorum. Türk ülkelerinin, eski Sovyet cumhuriyetlerinin yöneticilerinden bahsetmiyorum.
Türk halklarının yakınlaşmasının kökenleri Sovyet dönemine kadar uzanmaktadır.
1990 Yılında Türk halklarının temsilcileri Moskova'da toplandı. O zamanki Türk medya devi Olzhas Süleymanov'un oraya nasıl katıldığını hatırlıyorum. 1992 Yılında Kazan'da Türk Halkları Meclisi kuruldu. Kazan'da uluslararası bir Türk Gençliği örgütü de kuruldu. Bu örgütlerin başkanları Tatarlardı.
19. Yüzyılın sonundan 20. yüzyılın sonuna kadar Tatarlar Türkçülüğün kökeninde durdular. Şimdi copun Azerbaycan Türklerine geçtiğini rahatlıkla söyleyebiliriz. Azerbaycan Türkleri, Agil Rustamzade, Ramis Yunus, Fikret Şabanov, Rizvan Hüseynov, Eldar Namazov ve diğerleri gibi dünya standartlarında harika analist ve düşünürlerden oluşan bir galaksiye sahiptir.
Biz Tatar yurtseverleri, Türkistler, Türkçülüğün batonunu geçmekten çok memnunuz. Kazaklar, Özbekler ve diğerleri copu alsa harika olurdu!
Soruna diğer taraftan bakalım. Türki cumhuriyetlerin bağımsızlığının üzerinden 30 yıldan fazla zaman geçti. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, 30 değil, 20 yıl sonra Almanya, Japonya, Güney Kore ve Çin güçlü ekonomik, askeri ve politik devletler haline geldi.
Türk ülkelerinin bunu yapmasını ne engelledi? En azından ortak bir Türk dili oluşturmak neden mümkün olmadı? Birkaç faktör olabilir. Ancak ana faktör özneldir. Bu, sağlıklı bir hırslı devlet zihniyetinin olmamasıdır. Hala bir aşağılık kompleksi, metropol korkusu var. Türk ülkelerinin liderlerinin mantığını anlıyoruz. Rusya ile arkadaş olmak istiyorlar. Evet, arkadaşlık düşmanlıktan iyidir. Ama dostluk eşitler arasında olur. Türk ülkelerinin topraklarında Rus dünyasının rehberleri olan Rus okulları var ve Rusya'da kaç tane Azerbaycan, Özbek ve Kırgız okulu var? Orada en az bir okul var mı?
Türk dili konuşan ülkelerin liderlerinin, Rusya Federasyonu'nun yerli Türk dili konuşan halklarını, özellikle Tatarları savunmak için tek kelime etmeyeceklerini anlıyoruz. Bu nedenle Türkçe konuşan devletlerin kamuoyuna sesleniyoruz. "Biz sizin Türkçe konuşan kardeşleriniziz! Rus devlet aygıtı, yalnızca kendimiz kalmak istediğimiz için bizi terörize ediyor. Tataristan'da Ruslarla eşit haklar istiyorsak (ana dilimizde anaokulları, okulları, enstitüleri olması), o zaman biz suçluyuz! Burada bir korku atmosferi var, insanlar fikirlerini ifade etmekten korkuyor, mevcut rejime uyum sağlamak zorunda kalıyorlar.
Bizi ilgi alanınızda tutun!
3. 4 Ağustos 1990'da Belediye Binası önünde binlerce insan toplandı. RSFSR (Rusya Federasyonu) başkanı Boris Yeltsin Naberezhnye Chelny'ye geldi.
Ben ve iki yoldaş, cumhuriyetin statüsünü özerklikten birliğe yükseltmek isteyen şehir yürütme komitesi yakınlarındaki bir çadırda açlık grevine girdik. Sonra ulusal oluşumların üç aşamalı bir bölümü vardı. Bunlar birlik cumhuriyetleri, özerk cumhuriyetler ve bölgelerdir. Birlik cumhuriyetlerinin çok daha fazla hakkı vardı. Ekonomik olarak güçlü bir cumhuriyetiz, Tataristan'ın gsyih'sı üç Baltık cumhuriyetinin toplamından daha büyüktü, elbette statümüzü özerk bir cumhuriyetten birlik cumhuriyeti düzeyine çıkarmak istedik.
Yeltsin, şehir yürütme Komitesinin büyük salonunda konuştu. Görünüşe göre sordu: "Çadırlardaki bu insanlar kim ve ne istiyorlar?" Yetkililer bunu hafifçe açıkladı. Sonra Yeltsin bana bir elçi gönderdi. Elçi şöyle dedi: "Zinnur, Boris Yeltsin seni ona çağırıyor" (o zaman gerçekten karizmatik bir liderdi, Demokrattı). Gorbaçov'un başlattığı tüm perestroyka ve glasnost destekçileri gibi Yeltsin'e de büyük saygı duydum. Elçiye hemen cevap vermedim. Elbette Yeltsin'i görmek istedim. Fakat daha da önemlisi, büyük ölçüde zayıflattığımız bir insan ve ulusal haysiyet örneği göstermek gerekiyordu.
Dedim ki: "Açlık grevine gidiyorum, kendisi bana gelmek zorunda." Ve ekledi: "Gerçek bir Tatar, Rus Çarının önünde sırtını bükmeyecek!" O gelmedi, ben de gitmedim ve ayrıldık. Bundan sonra Yeltsin ünlü sözleri söyledi: "Yutabildiğin kadar egemenlik al, ye."
Yeltsin'in Tataristan'a gelişi, Tatar Halk Merkezi (Halk Cephesi'ne benzer) liderliğindeki bağımsızlık destekçilerinin sayısını önemli ölçüde artırdı. Binlerce miting, Tataristan şehirlerindeki şehir milletvekillerini bağımsızlık bildirgesi'ni kabul etmeye zorladı. Ve son olarak, 30 Ağustos 1990'da Kazan'daki Cumhuriyet Parlamentosu bağımsızlık Bildirgesi'ni kabul etti. Elbette bütün bunlar kitlelerin baskısı altında kabul edildi ve Cumhuriyet makamları inisiyatif almadı. 1992 Yılında, Tataristan nüfusunun% 61'inin uluslararası hukukun bir konusu olarak bağımsızlık için oy kullandığı bir referandum düzenlendi. 6 Kasım 1992'de kabul edilen Anayasa bu hükümleri pekiştirdi.
Daha sonra bunun, halk ayaklanmasının yoğunluğunu azaltmak için yetkililerin eylemlerinin bir taklidi olduğu ortaya çıktı. Perestroyka ve glasnost'un geri dönüşümsüzlüğüne inanan bizler, totalitarizmin yeni biçimlerde geri döneceğini varsayabilir miyiz? Anti-Sovyetizmin 58. maddesi yerine, şimdi yargılandığım 282. madde ortaya çıktı.
SSCB'nin çöküşünün intikamını almak isteyenler Rusya'da iktidara geldi. Bu insanlar 19. ve 20. yüzyılın başlarını düşünüyorlar. Fizik yasaları gibi geri dönüşü olmayan sosyal ve tarihsel kalıpları anlamıyorlar. Rusya geniş toprakları ve halkları ele geçirdi. İşte bu yüzden Rusya fethedilen toprakların rehinesi haline geldi. SSCB'nin çöküşü doğaldı. Bütün uluslar için bir nimetti. rusça dahil.
Aksi takdirde, SSCB daha sonra iç savaşlara karışacaktı. 1918-22'de Rus İmparatorluğu'ndaki iç savaşın Birinci Dünya Savaşı'ndan daha fazla insanı öldürdüğünü hatırlayın. Milyonlarca insan da açlıktan öldü.
20. Yüzyılda birçok imparatorluk ortadan kayboldu: ingilizce, fransızca, Osmanlıca, ispanyolca, portekizce ve avusturyalı. Halklar, başarılı ulus devletler yaratarak farklı bir gelişme yolu seçtiler. Avrupa Birliği, Türk Birliği vb. Eşit sendikaların zamanı geldi.. Ama hala iki imparatorluk var, Rusya ve Çin. Çin hakkında pek bir şey bilmiyoruz ama Rusya'yı atalarımızın çektiği acılar ve şimdi de kendi hayatımızdan gayet iyi biliyoruz.
Ruslar da ulusal bir devlet kurmak istiyor. Ama bu konuda çarpık bir fikirleri var. Bunu yapmak için halkları Ruslaştırırlar ve Ruslaştırmak istemeyen halkları yok ederler. En azından aktif kısmı yok ediyorlar. Durum, Rus olmayan halkları ve Yahudileri korkutan şovenist derneklerin kurulduğu Birinci Dünya Savaşı zamanlarını hatırlatıyor (örneğin: "Kara Yüzler"). Siyah Yüzlerin analogları vardı - Rus toplulukları. Şimdilik faaliyetleri göçmenlere yönelik ve ardından Rus olmayan yerli halkları ele geçirecekler. Kirli işlerini yaptıklarında yetkililer onları yok edecek. Bu zaten tarihte oldu. Beklenti kasvetli. Bana karşı açılan zoraki ceza davası bu bağlama uyuyor.
Güçlü, büyük, özellikle nükleer silahlı devletlerin liderleri yalnızca ülkelerinden değil, tüm insanlıktan da sorumlu olmalıdır. Kozmosun kapsamlı bir incelemesiyle bile, evrende henüz hiçbir medeniyet bulunamamıştır, evrende yalnızız.
Rusya'da iktidarda olan ve "dost-düşman" savaşı açısından düşünen insanlar var. Nükleer savaşla dünyayı korkutuyorlar. Bir savaş başlatmak kolaydır, ancak onu durdurmak zordur. Zeka eksikliği, çevreyi tahrip eden, binlerce yıldır var olan tüm insanlığı ve medeniyeti yok edecek bir nükleer savaşın sonuçlarını anlamalarına izin vermiyor! Ve Rusya sadece bizim sorunumuz değil!
Kader, özellikle ulusal bir hareketin yaratılışının merkezinde olduğumda bana çok sayıda deneme yaptı. Kaç idari ve ceza davası, para cezası ve mahkemenin geçmesi ve kısa hapis cezaları vermesi gerekiyordu. Dört kez saldırıya uğradım. İkincisi sivil kıyafetler giymiş polisler olduğu ortaya çıktı. Gençtim, güçlüydüm ve bunu onurlu bir şekilde yaşadım. Yetkililerin geçmişteki faaliyetlerim için benden intikam aldıklarını anlıyorum. Kendini koruma içgüdüsünü kapatmayı uzun zaman önce öğrendim. İnan bana, asla kolay değildir.
Yeni zorluklara hazırlandığımı hisseden çocuklarımın en küçüğü sessizce, "Baba, sana ihtiyacımız var." Bu sözler için çok endişelendim ama hiçbir şeyi değiştirmeyecek.
Tatar Halk Merkezi Eski başkanı - Agliullin Z.H.
