Adı büyükşehir olsa da, aslında çok küçük bir şehrimiz var. Hemen herkesin bir diğerini tanıdığı, kimin nerede ve ne iş yaptığını bildiği, hatta gördüğü ve anında yorum yaptığı. Yetmezmiş gibi hemen herkesin de haklı olduğu izleniminin verildiği, büyük diye tabir edilip, küçük olan bir şehir. Bir birimize karşı her ne kadar, öyle ahım şahım muhabbetimiz olmasa da, Nenem Hatun’dan sonra kolay kolay bir araya gelemezsek te, seçim zamanlarında kendi görüşlerimizin savunucusu olduğunu zannettiğimiz birkaç kişinin söylemleri karşısında, eş-dost-arkadaş gibi görünen bağlı olduğumuz bir takım kişiler zoruyla da ister istemez birkaç günlük birlikteliğimiz de olmuyor değil. Seçim bittiği an, isteyen istediğini aldığı an mecburi birliktelik biter ve evli evine, köylü köyüne döner. Ve yine başlar bir dedikodu. İnceden yapılan ayarlar. İşin garibi nedir, biliyor musunuz? Bu durum hep arkadan arkayadır. Yüze karşı söylem kesinlikle olmaz ve hatta ortaya çıktığı an inkâr edilir. Bu durum sadece benim küçük ilimin değil, gelişmekte olan 3. ve hatta 4. Sınıf şehirlerin tamamında değişmez kural, değişmez kaidedir. Bu arada hemen atlamadan belirteyim ki bu seçim ibaresi; okullarda ki sınıf başkanlığı dâhil, yaşantımız boyunca görüp göreceğimiz tüm seçimleri kapsamaktadır. İnanın hatta ve hatta apartman yöneticiliğini bile kapsar. Bu seçimlerde vaatler bol keseden dağıtılır. Hayal perdesi ortadan kalkar ve mucizelerin bile ulaşamayacağı projeler ile gariban vatandaşım ikna edilmeye çalışılır. Oysaki vatandaşımın oyu hazır, cebindedir. Ne verilen sözlerin farkındadır. Ne verilen vaatlerin. Masal gibi anlatılan projelerin kapsamını dahi idrak etmez. Çünkü taaaa ezelden beridir hür yaşamış olan vatandaşım, iş oy sandığına geldiği zaman “ahbap çavuş ilişkileri içerisinde söz verdiği kişi veya kişilere göre oyunu kullanır”. Sonrasında da “sahapsız memleket”… Son 30-40 yılın seçimlerine bir bakınız. Sivil Kitle Örgütlerinde ve hatta site yönetimlerinde dahi yapılan seçimlerde yönetim kadrosunun değiştiği az rastlanır bir durum olduğundan, yukarıda bahse konu etmeye çalıştığımız kural her zaman geçerlidir, “ahbap çavuş ilişkisi”. Kimse oyunun kime ve ne amaç ile gittiğinin hesabını yapmaz, yapamaz. Çünkü kesinlikle ve kesinlikle birilerine söz vermiştir. Bir temsil makamı düşünün onlarca yıl, belki de çeyrek asır ve daha fazlası bir hizmet süresi. Samimi olduğunuza inanmak istemiyorum ama bir memur bile görev yaptığı kurumda o kadar kalamıyor. Bir baba evine o kadar süre zarfında ev reisliği yapamıyor. Hiçbir aile, samimi söylüyorum hiçbir aile o kadar uzun süre bir arada kalamıyor. Aile şirketleri bu duruma dâhildir. Elbette kalanlar vardır, istisnalar kaideyi bozmaz. Çok başarılı olmuşlardır. Hizmetlerinde sınır tanımamışlardır. Büyümüşlerdir. Gelişmişlerdir. Çağa ayak uydurmuşlardır. Ve hatta temsil ettikleri kişi ve kişileri kalkındırmışlardır. Ama o vaziyetteyken bile dürüst olmuşlardır. Yalan ise asla… Ama bu şehrin ışıklarına baktığım zaman; ne kadar şaşaalı görünse de, hep bir yanı sönük kalmıştır. O zaman anlaşılır ki bu işte bir terslik vardır. Bu kadar uzun süre hizmet koltuğunda oturan şahıs kim olur ise olsun; tecrübesi ile iş azmi ile birikimleri ile kim bilir ne hizmetler etmiştir. Bu aşamada şehrimiz nasıl da şanslıdır değil mi? Sonuç; ilimizin kalkınma derecesi orta. İlimizin aldığı milli gelir payı ortada. İlimizin gelişmişlik seviyesi ortada. Ve bu aşamada bile her kurum, her Sivil Toplum Kuruluşu şahsi olarak bas bas bağırıyor 6. Bölge teşviklerinden neden faydalanamıyoruz. Neden kalıcı değiliz. Neden, neden? Oysaki biz daha aynı masada oturup ta, ortak bir bildiri yayınlayıp, temsile görevlendirdiğimiz kişi ve kişilere yönlendirme dahi yapamıyoruz. İşte tam zamanı. Bu şehrin önünde seçimler zinciri sıra ile beklemektedir. Ticaret Borsası, Ticaret ve Sanayi Odası, Başkanlık, Belediye Başkanlığı, Milletvekilliliği, Muhtarlık, Encümenlikler vs vs. Aday olanlar kim. Ne için aday oluyor. Adam zaten mevcut görevde ve başlıyor anlatmaya; yine, yeniden oylarınıza talibim. Neymiş efendim; yeni projelerim var. Neymiş efendim; yarım kalan projelerim var. Projelere bakıyorsun gerçekleşme oranı sıfır bile değil. Yapabilme oranı için değerlendirmeye dahi alamıyorsun. Ama benim kadim şehrimin aziz insanı; sırf ailesine, arkadaşına, eşine, dostuna söz verdiği için istemese de sandığa gidip zorla oy veriyor, sonuç ortada. Aradan kısa bir zaman geçtikten sonra da hep bir ağızdan başlıyoruz “sahipsiz şehir”. Yetmezmiş gibi kendimize ait olmayanı da, kendimizinmiş gibi gösterip yerimizi sağlama alıyoruz. Çünkü biliyoruz ki benim halkım hatır gönülü çok sever ve söz ağızdan bir defa çıkar. Biz kendimizce sırf birileri üzülmesin diye attığımız olumsuz adımların hesabını bu şehire, bu şehrin insanına yaşatmaya hakkımız yok. O yüzden fırsat, bu fırsat iken mantıklı bir şekilde sandığa gidip, birilerinin şahsına oy kullanıyor isek, birilerinden çok bu şehri ve bu şehrin insanını düşünmek daha evladır. Bırakın küsen küssün. Yeter ki bu şehir de sahibini bulsun artık. Bu kadar sahipsizlik yetmedi mi? Kendi seçtiği insanların ilgisizliği yüzünden sahipsizliğinden dert yanan başka bir şehir var mıdır bilmiyorum. Birkaç gün/hafta ve ay içerisinde yoğun bir şekilde seçim atmosferinde savrulup duracağımız için, şimdiden belirtmekte fayda var. Seçeceğimiz insanların kriterlerini “ahbap çavuş ilişkilerine” göre değil, bu şehire ve insanına verebilecekleri gerçek hizmet değerlerini tam olarak tahlil ederek seçmeliyiz. Başkasının atıyla dereyi geçmeye çalışanların, kendine hayrı olmazken bu şehire nasıl olsun… Projeleri yarım kalmış mış… Evet Erzurum; Vakti geldi. Ya şimdi, ya hiç. Gelişim istiyor isen, değişim şart.