Bugün, 15 Aralık 2025 Pazartesi
14155,46%0,76
42,69% 0,01
50,08% -0,05
5940,48% 0,66
9485,02% 0,00
Bu hafta kalemi elime aldım.
Öyle büyük bir hevesle, öyle coşkuyla…
Anlatmak istedim.
Kendimi…
Yaşadıklarımı…
İçimde kıyametler koparken, kelimeler bir türlü sıraya girmedi.
Sanki dilim lal oldu, kalemim kırıldı.
Ben tıkandım. Her şey, bir anda tıkandı.
Fonumda Ahmet Kaya çalıyordu:
“Yazamadım…”
O an anladım.
Bazı duyguların dili yoktu.
Bazı acılar, harflere sığmazdı.
Öylece kaldım, elimde kâğıt, önümde dipsiz bir sessizlik.
Solgun, suskun resimler geldi gözümün önüne.
Göğe yoldaş denizler…
Ömrüme göz diken insanlar…
Ses vermeyen geceler…
Tanımı zor acılar…
Tek kişilik sancılar…
Ve hepsi, bir ağızdan fısıldadı:
“Yazamadın.”
Hayat bazen öyle bir noktaya getiriyor ki insanı,
Ne anlatacak gücün kalıyor, ne susacak cesaretin.
Öyle anlarda insan sadece “var” oluyor.
Sözsüz, sessiz…
Ama inadına dimdik.
Belki bugün yazamadım.
Ama yaşamak umudu her nefeste biraz daha büyüyerek, biraz daha direnerek…
Ve biliyorum:
Yazamadığım her şey, içimde bir şarkı gibi olgunlaşıyor.
Bir gün, zamanı geldiğinde,
Bir kelimeyle değil,
Bir fırtına gibi dökülecek yüreğimden.
Ve bu yazı,
Kendi sessiz acılarına kelime arayan,
Her darbede yeniden doğan,
Sırtına yüklenen hayatı hiç şikâyet etmeden taşıyan,
Gözyaşlarını avuçlarına akıtıp sonra yine avuçlarını hayata uzatan
Bütün güçlü kadınlara…
İthaf edilmiştir.
Aşk’la …
Psikolog / Yazar
Özlem TUNÇ
Yorum Ekle
