Her 24 Nisan geldiğinde, sahneye aynı tiyatro çıkar: Sözde soykırım yalanları, Batı’nın vicdan maskesiyle servis ettiği tarih mühendisliği ve Türk milletini suçlu sandalyesine oturtma girişimi. Peki gerçek ne? Gerçek, o günlerin sorumluluğunu onurla taşıyan iki büyük ismin, Talat Paşa ve Enver Paşa’nın dik duruşunda gizlidir.

24 Nisan 1915... Osmanlı Devleti, savaşın tam ortasında, sırtından hançerlenmektedir. Cephe gerisinde Ermeni çeteleri isyan etmiş, köyler yakılmakta, kadınlar-kızlar katledilmekte, ordunun ikmal hatları sabote edilmektedir. Devletin, bu ihanete karşı aldığı tehcir kararı, Batı’nın bugün "soykırım" dediği şeydir. Oysa bu karar, bir varoluş mücadelesidir.

Talat Paşa, bu kararın mimarı olarak hedef gösterildi. Oysa o, milletinin bekası için bir iç tehdit karşısında devlet refleksi gösterdi. İftiraların gölgesinde Berlin’de şehit edildi ama alnı açık, tarihi nettir. Tehcir bir “etnik temizlik” değil, bir iç güvenlik önlemidir. Üstelik Talat Paşa’nın kendi kaleminden çıkan belgeler, nasıl bir hassasiyet gösterildiğini, sivillerin korunması için alınan tedbirleri gözler önüne sermektedir.

Enver Paşa ise Türkistan bozkırlarında mücadeleye devam etti. Çünkü onun derdi, sadece Osmanlı’nın değil, tüm mazlum Türk ve Müslüman milletlerin geleceğiydi. Kader onu Buhara’da şehit etti ama hatırası, 24 Nisan’daki yalana karşı bir kalkandır bugün.

Bugün sözde "anma günü" adı altında Türkiye Cumhuriyeti’ne ve Türk milletine yöneltilen bu kampanya, aslında bir tarihi esaret altına alma girişimidir. Ama biz biliyoruz: Tarih mahkemesinde asıl yargılanması gerekenler, 1915’te Van’da, Bitlis’te, Erzurum’da sivil halka saldıran Taşnak çeteleridir. Onları silahlandıran Fransız, İngiliz ve Rus istihbaratıdır. Bizim tarihimizde soykırım değil, milletini koruyan kararlı devlet adamları vardır.

Bugün, Talat Paşa’nın mezarı Berlin’de, Enver Paşa’nın naaşı Türkistan’da... Ama her 24 Nisan’da onların aziz hatırası Türk milletinin vicdanında yükseliyor. Onlar, yalana karşı hakikatin; ihanete karşı vatanın tarafında duran kahramanlardır.

Ve biz susmayacağız. Çünkü eğer biz susarsak, tarih onların kaleminden değil, düşmanlarımızın iftiralarıyla yazılacaktır.

24 Nisan’da eğilmek yok!
24 Nisan, teslimiyet değil, direniş günüdür.
Talat Paşa'nın, Enver Paşa'nın, Cemal Paşa'nın ardından yürüyenlerin günü…

Not: Tarihin Sessiz Belgeleri

Tehcir Kararnamesi (27 Mayıs 1915): Geçici Sevk ve İskân Kanunu, bir ırkın yok edilmesi amacıyla değil, Osmanlı ordusunun güvenliğini sağlamak ve cephe gerisindeki isyanları önlemek için çıkarılmıştır. Kanunun açık hükümleri, Ermeni halkının can ve mal güvenliğinin korunmasını devlet görevi saymaktadır.

Talat Paşa’nın 1916 tarihli emri: Vilayetlere gönderilen talimatta, “Tehcir edilenlerin iaşesine dikkat edilmesi, kadın ve çocuklara karşı en küçük bir taşkınlığa izin verilmemesi, can güvenliğinin titizlikle sağlanması” açıkça emredilmiştir.

Enver Paşa’nın Orta Asya’daki direnişi: 1921’de kurduğu İttihad-ı İslam Cemiyeti aracılığıyla İngiliz ve Bolşevik yayılmacılığına karşı mücadele eden Enver Paşa, sadece Osmanlı değil, tüm İslam coğrafyasının bağımsızlığını savunuyordu. Onun ölümü, sadece bir askeri liderin değil, bir ideolojinin şehadetidir.

1924 Paris Konferansı’nda Ermeni diasporasının talepleri: Konferansta Türk topraklarından tazminat ve toprak talep eden Ermeni delegasyonuna karşı, dönemin Türk diplomatları net bir cevap vermiştir: “Devletler tarihini propagandalarla değil, arşivlerle yazar.”

Alman arşivlerinden Talat Paşa: Almanya’daki resmi belgelerde, Talat Paşa’nın mülteci kamplarındaki Ermeniler için yapılan yardımları desteklediği ve Alman Kızılhaçı ile iş birliği yaptığı kayıtlıdır.