Telefonun alarmı kulakları sağır eden bir sesle çalmaya başladı. Bu gün hiç uyanmak istemedi ama mecburen isteksizce kalktı. Sıradan bir gün, sıradan işler, sıradan teleşlar. Odasının penceresinden dışarıya baktı, hava biraz sisli, birazda iç karartıcıydı. Güneş olsaydı kendini daha iyi hissederdi belki kim bilir?
Herkes böyle miydi acaba? ‘’Yoksa sadece ben mi böyleyim’’ diye düşündü. Anladığı kadarıyla kimse onun gibi çok sorgulamıyordu. Belki de sorgulamadan yaşamak daha güzeldi. Sorgulamayı bıraksa belki yüreği de bu kadar acımayacaktı. Akşam dinlediği bir şiir dudaklarından dökülmeye başladı.
‘’Şehre bir yağmur yağdı, ben ağladım.’’
İşte hep öyleydı; aslında hiç de istemiyordu böyle olmayı. Ne gerek vardı şimdi bütün bu duygusallığa, sanırım şiir sevmenin de bir bedeli vardı. Didem Madak çok güzel anlatmıştı şair olmak ve şiir sevmenin acısını. ‘’Sen şair olma’’ diyordu Füsün’a:
Gözü masanın üzerindeki resme takıldı. Uzunca bir süre resme baktı. Dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi. Arkadaşı yanında olsa ‘angut gibi bakma’ derdi.
Angut kuşunun hikayesinden haberi bile yoktu. Keşke hepimiz angut kuşu kadar vefalı, sadık olabilseydik.
Angut ördekgiller den bir su kuşudur. Narin ve korkak bir kuştur. Sekiz ile on yıllık bir ömrü vardır. Ömrü boyunca tek eşlilik yapar. Eşi öldüğünde ise ister kalabalığın ortası, ister yırtıcı hayvanların içinde, isterse dağ başında ıssız bir yerde olsun hiç fark etmez. Eşini kaybeden angut kuşu gözlerini ölen eşinin üzerinden hiç ayırmaz. Dünya ile ilişkisini keser ve eşinin başında ölümü bekler.
Angut gibi bakma sözü de buradan gelir. Şimdi soruyorum kim angut gibi birinin kendine bakmasını yada vefa ve sadakatı istemez ki? İnsan ilişkileri hep çıkar üstüne kurulmuş. Hepimiz menfaat sağladığımız sürece bir birimize değer veriyoruz. Sanırım bizi insan yapan bütün değerlerimizi yitirdik.
Bizim hakaret olarak kullandığımız bu cümle aslında insan olmanın gerekliliği değil mi?
Hangimiz hangimize angut gibi bakıyoruz.
Serpil TEKİN