Dünya yeni bir hesaplaşmaya hazırlanıyor. Sınırlar yeniden çizilmiyor belki ama ittifaklar, bloklar, dengeler hiç olmadığı kadar hızla değişiyor. Ve bu değişim, sadece haritalarda değil; başkentlerin koridorlarında, askeri yığınaklarda, petrol tankerlerinin rotalarında, algoritmaların derinliklerinde yaşanıyor.

Yarın yapılacak ABD-Rusya görüşmesi, sadece iki devletin takvimine işlenmiş diplomatik bir buluşma değil. Aksine, dünyaya yön verme iddiası taşıyan iki emperyal gücün, Çin karşısında yeni bir yol haritası çizme girişimi. Kimileri bu toplantıyı “yeni Yalta” olarak yorumluyor. Kimileri ise kısa vadeli bir taktik manevra. Fakat gerçek şu ki, bu buluşma Türkiye dâhil, birçok ülkenin kaderini doğrudan etkileyecek potansiyele sahip.

---

Batı’nın Yeni Yön Arayışı mı, Eski Düşmanın Rehabilitasyonu mu?

ABD, Çin karşısında yalnızlaştığını fark etti. Avrupa, hem ekonomik olarak kırılgan hem de stratejik olarak bölünmüş durumda. Hindistan, Batı'yla olduğu kadar kendi ekseniyle de yürüyor. Bu tabloda Rusya ile belirli ölçüde uzlaşma arayışı, ABD için stratejik bir “çift başlı baston” gibi gözüküyor.

Ama şunu unutmamak gerekir: ABD ile Rusya'nın uzun vadeli ittifakı, tarihsel olarak imkânsıza yakındır. Çünkü biri küresel düzeni kuran ve sürdürmek isteyen, diğeri ise bu düzeni yıkmaya ant içmiş bir aktör. 1945’te kurulan Atlantik düzeni, Moskova'yı içeride değil, hep dışarıda tuttu. Bugün Kremlin’i o masaya davet edenler, ya çaresizlikten ya da küresel rol kapma iştahındandır.

---

Türkiye Ne Yapmalı?

Bu yeni tablo Türkiye için hem fırsat hem de büyük bir tuzak içeriyor. Fırsat çünkü aradaki boşluklarda manevra kabiliyeti olan, jeopolitik değeri yüksek ülkeler değer kazanır. Tuzak çünkü büyük güçler kendi masalarını kurarken, orta güçler eğer kendi senaryolarını yazmazsa figüran olmaktan kurtulamaz.

ABD-Rusya yakınlaşması, Suriye’den Karadeniz’e kadar pek çok alanda Türkiye’yi sıkıştırabilir. Bu nedenle Türkiye, denge siyasetini ilkesiz zikzaklara dönüştürmeden; ne NATO’ya tamamen angaje, ne de Avrasyacılık romantizmine saplanmadan ilerlemeli. Atatürk’ün 1930’larda kurduğu çok yönlü dış politika dengesi, bugün hâlâ en gerçekçi çıkış yoludur.

---

Otoriterlik ve İstikrar Arayışı Arasındaki İnce Çizgi

Son yıllarda dünya genelinde bir “güçlü lider” özlemi hortladı. Bu durum Türkiye gibi devlet geleneği olan ama demokratik kültürü tam oturmamış ülkelerde daha da belirgin. Fakat unutulmamalıdır ki; otoriter sistemler geçici istikrar sağlar ama uzun vadede çürümeyi ve kurumsal çöküşü beraberinde getirir. Sorun liderlerde değil; liderliği dengeleyecek kurumların zayıflığında. Bizde otoriteye alışkın bir gelenek var ama bu, kurumların önemsizleşmesini meşrulaştırmaz.

---

AB’nin Marjinalleşmesi ABD’ye Yarar mı?

ABD’nin Avrupa’yı dışlayan bir stratejiye yönelmesi kendi kazdığı kuyuya düşmesi demektir. Atlantik sistemi, NATO’dan SWIFT'e kadar bir Batı uygarlığı projesidir. Eğer Washington, Berlin’i, Paris’i marjinalleştirirse; Çin ve Rusya daha geniş bir alan bulur. Bu nedenle Türkiye’nin Avrupa ile ilişkilerini rafa kaldırması değil, yeni bir mantıkla yeniden kurması elzemdir. Ne Brüksel’in tahakkümüne razı gelmeli, ne de kıtayı tümden reddetmeliyiz.

---

Sonuç: Ya Özne Olacağız, Ya Nesne

Dünyada yeni bir paylaşım savaşı yaşanıyor. Bu, silahla değil ama enerjiyle, veriyle, psikolojik harp teknikleriyle yapılıyor. Bu savaşın kazananı olmak istiyorsak, başkalarının kurduğu oyunda piyon değil, kendi oyunumuzun kurucusu olmalıyız.

Amerika ile Rusya’nın flörtüne özenenler şunu iyi bilsin: Büyük devletlerin yakınlaşması, küçüklerin yok sayılması anlamına gelir. Eğer Türkiye bu süreçte kendi fikri, kendi ittifakı ve kendi vizyonuyla hareket etmezse; yine başkalarının