Bugün, 21 Kasım 2024 Perşembe
Bir narin beden daha toprağa giriyor…
Suskunluğumun her hangi bir şey ifade etmeyeceğini, yaşanan şu akıl almaz olayın birileri için ve bilhassa siyasi güçlerimiz için her hangi bir sorumluluk duygusu ve sıkıntı oluşturmayacağını bildiğim için bari içimde biriktirdiğim sitemimi ifade edeyim dedim.
Dedim demesine de;
Ne olacak ki?
Nasıl olsa toprağın altına bir Narin beden daha girecek.
Yarın sıra hangi körpe vücutta olacak, hangi gariban ananın-babanın meleğinde olacak ve bu duruma hangi hasta ruhlu beyin sebep olacak meçhul.
Ama bu kesin bir hüküm.
Ve hatta süre tutarak dahi bu iddiaya ulaşabiliriz.
En kısa zamanda.
Belki de bugün veya en geç yarın.
Olacak.
Bir kez daha yaşanacak…
Bir kez daha, bir kez daha, daha ve daha…
Geçen ay, geçen yıl ve daha önceki yıllarda yaşandığı gibi.
Yarın ve sonrasında ki günlerde yine olacak…
“Suçlular en ağır bir şekilde cezalarını çekeceklerdir, adalete teslim edileceklerdir…”
Bu cümleleri veya buna benzer ifadeleri kaç duyduk hatırlayanınız var mı?
Ancak bu duyduklarınızın inanın her hangi bir hükmü de, bağlayıcı özelliği de yoktur, olmayacaktır.
Bulunmamaktadır.
Çünkü bizim mevcutta bulunan ve uygulamada olan kanunlarımız bu tür suçları caydıracak özellikte değildir.
Maalesef yapanın yanına kâr kalıyor.
Kanun koyucu bu duruma dikkat etmiyor ise hedef tahtasına uygulayıcının konması sadece gündem değiştirmenin diğer adıdır.
O yüzden gazi meclisimizde bulunan ve bu kadim halkın, aveneleriyle birlikte beslediği 600 milletvekilinin durumunun yeniden değerlendirilmesinin işte şimdi tam zamanıdır.
Yüce meclisimizde, sözde bizi temsil eden ama bize kendi oylarımızla efendilik etmekten geri durmayan bu 600 vekil, şimdi değil de daha kaç narin vücut toprağa girince harekete geçecek?
Bu hasta beyinlere kısas ne zaman uygulanacak?
Savunmasız, biçare ve masum insanlarımızın bu hasta beyinler eliyle katline, daha ne kadar seyirci kalacağız?
Sırada hangi masum canımız var?
“Suçlular en ağır bir şekilde cezalarını çekeceklerdir, adalete teslim edileceklerdir…” avuntu ifadelerini kim bilir kaç defa daha duyacağız?
Oysaki bütün huzur “kısas”a bakıyor!
Değil mi ki “en az 3 çocuk” diye tavsiye de bulunmak inanıyoruz ki yarınlarımız için gönülden bir istektir…
Ama ya korumak?
Sanki benim kadim devletim, ulu çınarım; kadınlarını, kızlarını ve hatta çocuklarını koruyamıyor mu ne?
