Bir şehrin yalanları 2

Tünel demişken; sadece yapılacak bir basit dağı delme hikâyesi olarak bu işe bakmamak lazım. Bu olay; ekonominin, kültürün, sosyalleşmenin, kalkınmanın ve değişip-gelişmenin bütün basamaklarını içerir. Bu yüzden Erzurum halkı olarak Kop Dağının delik deşik edilmesini veya başka bir dağımızın delinmesini bir hizmet gecikmesi değil, bir mecburiyetin ve dahi yarınlarımızın kalitesinin artırılmasının geciktirilmesi, belki de engellenmesi olayı olarak bakmak lazım.

Bu şekilde düşünmemizi sağlayacak o kadar çok sebebimiz var ki!

Aslında biz Erzurum halkı olarak bir araya gelemediğimizden ve birlik-beraberlik kavramına sahip olamadığımızdan birçok şeyi kaybetmekteyiz. Şahsi adımlarımızın ve şahsi menfaatlerimizin ön planda tutulduğu bencil bir yapımız olduğu içindir ki yapılması kanunen mecburi olan hizmetlerimizin alımında dahi sıkıntı yaşadığımız zaman sesimizi çıkarmaz, boynumuzu büker ve “sahapsız memleket” der işin içerisinden çıkarız. 

Oysaki aynı ayna başka bir şehirlerimizde daha farklı görüntüleri ortaya koyabilmektedir. Bu sadece bakış açısıyla alakalı bir durum olarak gelişim göstermektedir. Mesela aynı coğrafyada olduğumuz birkaç ilin kazanımlarıyla Erzurum’un kazanımlarına bakıldığı zaman gerçek manada Erzurum’un sahipsiz bir şehir olduğu aleni olarak ortaya çok net bir şekilde çıkmaktadır.

Belki zenginliğin verdiği şımarıklık, belki cehaletin verdiği cesaret veya belki de sırf doktoru tanıyoruz diye sırada bekleyen hastaları umursamadan doktorun yanına girebilmemiz, şahsi menfaatlerimiz noktasına verilebilecek en basit ve en küçük bir örnektir. Aynı şekilde bir toplu taşım aracında, kamu kurum veya kuruluşundan hizmet alımında, caddede araç trafiği seyrinde veya aynı apartmanda komşuluk ilişkilerimizde çokça ortaya çıkmaktadır.

Öncelikle içimizde bulunan “ben” algısını yenerek, “biz” olarak yerleştirmemiz lazım. İşte o aşamaya geldiğimiz vakit, yıllardır yılan hikâyesine dönen pek çok hizmet alımında sona yaklaşmış oluruz. İşte bu aşamada “ben” yerine “biz” kavramını sevmeyenlerimiz sayesinde de “ben”lerimiz çoğalmakta, “biz” yapayalnız ve “sahapsız memleket” avuntusuyla baş başa kalmaktadır.

Hemen her yazımızda bahse konu olarak bizi yönetenlerin şahsi çalışmaları bitmediğinden dolayı şehrin sorunlarına sıra gelmediğini ifade eder dururuz. Bu konudaki haklılığımızı ortaya koyan en basit çerçeve resmi ise vekil olarak Ankara’ya gidenlerimizin tekrar bu şehire dönmemesini gösterebiliriz.  Yani diyorum ki; Erzurum ikametgâhını vekillik sebebiyle Ankara’ya taşıyanlardan kaçı acaba görevi bittikten sonra Erzurum’da Kavak mahallesinde bizimle oturmaya devam etmektedir merak etmişimdir. Gerçi bu şehrin vekillerinin çoğu zaten Erzurum ikametgahlı da değil ya! 

Ne alaka diye soran olursa; derim ki bir kooperatife üye olacağın zaman bak ki müteahhidi nerede oturuyor? Sen de oradan ev almaya bak!

Farkında mısınız?

Kayıplarımız hep bu yüzden olmuştur.

Her hangi birimiz, kurum yönetimine seçildiği zaman ilk iş olarak etiket yaptırıyor ve kartvizit bastırıp hemen her yerde o isimle ön plana çıkıyorsa ki, benim gariban memleketimde hep öyle olmuştur işte o zaman Erzurum için “sahapsız memleket” ibaresi boşuna konulmamış denilmelidir.  

İşte bu aşamada dikkat ettiğimiz ve hatta edeceğimiz husus şu olmalıdır, gerçek manada Erzurum ilimiz, son yarım asırda hiç olmadığı kadar güçlü bir iradeye sahip şehir konumunda bulunmaktadır. Siyaset penceresinde çok güzel rüzgârlar esmekte, bürokrat penceresinde, ticaret ve sanayi penceresinde, turizm, spor ve birkaç kalem daha pencerede çok güzel manzaralar görülmekte olup, bu işin avantaja çevrilmesi noktasında iş başa düşmektedir.

Yani el birliği ve beraberlik. 

Nasıl mı?