“İnsanın sahip oldukları arttıkça, eksiklik hissi derinleşiyorsa, orada bir şeyler yanlış gidiyordur.”

 

Modern insan… Belki de tarihin en çok şeye sahip olan fakat en az şeye şükreden canlısı. Öyle bir çağdayız ki insanların hayatları lüksle kuşatılmış fakat iç dünyaları sefalete mahkum. Her şeyleri var ama hiçbir şeyleri yok. Bu insanlara “gayrimemnunlar” diyoruz. Çünkü ne versen yetmiyor. Ruhları aç, gözleri tok.

Bir de karşılarında “gayrimeşrular” var. Onlar hayatı sadece kazanç ve haz üzerinden okuyan, değerleri pazarlık konusu yapmaktan çekinmeyen, içi boş başarıların mimarı olan karanlık bir zümre. Onlar için ahlak bir seçenek bile değil, hakikat bir angarya, sadakat ise bir zayıflıktır. Kendi iç hesaplarını kapatamayan bu tipler, toplumun en gözde vitrinlerinde arz-ı endam ederken, geride kalanların ruhunu kemirirler.

İşte bu iki kesim: Gayrimemnunlar ve gayrimeşrular, aslında birbirini doğurur. Biri tüketmeden doymaz, diğeri çiğnemeden büyüyemez. Ve bu döngü, toplumu içten içe çürüten sinsi bir virüs gibidir.

“Vicdanı küflenmiş bir toplumda, en büyük suç faziletli olmaktır.”

 

Perde Arkası: Ruhun Satılışı

Birçok kişi gayrimemnunluğu sadece bireysel tatminsizlik sanır. Oysa bu bir sistemsel tasarım ürünüdür. İnsan önce ekranlardan mutsuzlaştırılır, sonra ekranlardan mutluluk satılır. Bilinçaltına her gün şu mesaj gönderilir:
"Daha çok harcarsan, daha çok görünürsen, daha çok arzulanırsan daha mutlusun."

Bu senaryonun arkasında sadece ekonomik amaçlar yok. Asıl hedef: insanın kendiyle olan bağını koparmasıdır. Çünkü kendiyle barışık insan, ne reklamlara esir olur, ne makamın sarhoşluğuna. Ama ruhu boşaltılmış, özünden uzaklaştırılmış birey, en sonunda şu sorunun cevabını bile unutmuş hale gelir:

“Ben kimim?”

Bu unutuluş, gayrimeşruların en büyük zaferidir. Çünkü kimliğini yitiren her birey, onların ideolojik nüfuzuna açık hale gelir. Yani modern çağda bir kısım insan sadece mallarını değil, benliklerini de kiraya verir. İşte bu yüzden…

“Ruhu yetim bırakılmış kalabalıklar, sonunda gayrimeşru kahramanlara hayran kalır.”

 

Sosyopsikolojik Harita: Zehirli Özlemler

Bir psikoloji uzmanı, günümüz toplumunu gözlemlediğinde iki tehlikeli eğilimle karşılaşır:

1. Doyumsuzluk: Her şeye sahip olup yine de mutsuz olmak.
2. Özdeşleşme: Gayrimeşru yollarla elde edilmiş başarıya hayran kalmak.

Gayrimemnun birey, kendine model ararken genellikle "gayrimeşrulara" yönelir. Çünkü onların hayatı gösterişlidir, caziptir, parlaktır. Oysa içi küldür. Sahte mutlulukların, kirli alkışların, uydurulmuş başarı hikâyelerinin perdesidir bu.

Zamanla bu özlem, karakteri kemirir. İnsanı, ilkelerini çiğneme pahasına ‘birileri gibi olmaya’ zorlar. Çünkü toplumda “ne kadar haklısın” değil, “ne kadar kazandın” sorusu geçerlidir artık.

“Mutsuzluk, ruhun hakikate susadığı ama sürekli zehirle beslendiği andır.”

 

Final Sorgulama: Kazanırken Kaybetmek

Bu yazının sonunda sana birkaç yakıcı soru bırakmak isterim:

• Doyamadığın şey gerçekten ihtiyaç mı, yoksa sana dayatılan bir yanılsama mı?
• Başarının bedeli karakterin mi oldu?
• Vicdanını susturarak elde ettiğin her şey, gerçekten kazanç mıydı?

Unutma…
Bir insan, yoksulluktan değil, ilkesizlikten tükenir.
Bir toplum, fakirlikle değil, şahsiyetsizlikle çöker.
Ve en acı yenilgi, galibiyetin alkışı altında karakterini kaybetmektir.

“Değerini kaybetmiş bir başarı, aslında ağır bir yenilgidir.”

 

Son Söz:
Hayat, sahip olduklarınla değil, vazgeçebildiklerinle anlam kazanır.
Ne kadar çok şeye sahipsin diye değil; ne kadar şeye teslim olmadın diye ölçülür büyüklüğün.
Ve bazen, en büyük direniş; gayrimeşruların sunduğu gayrimemnun hayatı elinin tersiyle itmektir.

Gürkan KARAÇAM