Gülelim mi ağlanacak halimize?

Balık hafızalı olduğumuz aldığımız eğitimin eseri olsa gerek. 

Hem zaten bu eğitimi bizlere verenlerin asıl amacı da buydu. “Uyu Ali uyu” , “Ali ata bak” yazı fişleriyle şimdilerde mecburisi 8 yıla çıkarılan eğitimlerimizin hediyesi olarak uyumaya devam ediyor, uyanık kaldığımızda ise ganyan bayilerine koşar olduk.

Daha dün balık istifi tıklım tıklım doluştuğumuz bir özel halk otobüsünde, yanı başımdaki iki gencin birbirleriyle olan muhabbet konusuydu bu kısa yoldan köşe olma hayali. Ellerindeki loto tarzı kâğıtlarla kurdukları hayali, hayal bile etmem mümkün değil. Milli sorunumuz haline gelen bilmem kimin tahliyesine sevinen zavallı beyinlerimizin büyük bir çoğunluğunun, bizim yarınlarımız olduğunu görünce de yarınlarımızdan korkar olmamız lazım geldiğini üzülerek belirtmek isterim.

Sadece kültür yolu projesi kapsamında büyükşehirlerimizde sınırsızca ve sorumsuzca harcanan paranın kaynağını ve ne için verildiğini sorgulamaya kalksak, tasarruf tedbirlerimize ihanet etmiş olur muyuz? Diye meşhur hocamıza sormayı çok isterdim. Hem de kendisinin de bu projeden ne kadar ücret aldığı ve verdiği cevaplarla ne kadar yüce bir kültüre ve bilgi haznesine eriştiğimizin detayına girmeden…   

Sanatın, sanatçının ve dahi sanatkârın kaybolduğu, birkaç köşede öylesine mevcut bulunanların da beş para etmediği günümüzde kısa yoldan zengin olma hayalleriyle yatıp-kalkıyoruz. El emeğine saygı duyulmayan, alın terinin yok sayıldığı ve hak ile hukukun süresiz tatile çıktığı bir dönemde, alışkanlık haline getirdiğimiz üzere suçu hep kendimizden başkalarına atar dururuz. 

Bana değmeyen yılan bin yaşasın, dercesine…

Oysaki kendi tuzumuzun kuruluğu, sadece ve sadece yılanın başını bizden taraf çevirmesine kadardır, bunu da bir zahmet unutmayalım. 

Emek sarf etmeden kazanılan bedelin tatlılığı damarlarımıza işlettirilirken, iadesi konusunda çekeceğimiz ızdırabın şiddetini hayal bile etmek istemiyorum.

Üretimin olmadığı, üretimin teşvik edilmediği, üretimin yok sayıldığı ve üreticinin “aptal” yerine konulduğu süreçten geçtiğimizi artık görmemiz gerekmektedir.

“Oku Ali oku!” 

Başlangıcı sadece 12 yıl süren ve bu saçma sapan bir eğitim macerası boyunca masraf yapılarak sürdürülen “mecburi” eğitimin boş oluşu da acıların en büyüğü.

Biliyor musunuz?

Hemen hepimizin üniversitelerde okuması şart değil. 

İkinci, üçüncü ve hatta dördüncü veya beşinci üniversitenin okunması birilerini “adam” yapmadığı gibi birilerimizin de hiç okumadan bu ülkenin üretim kadrosunda çalışıyor olması da  “zül” değildir. Aslında bana göre 3-4 tane üniversite okumuş ve ortalıkta diplomalı cahil olarak dolaşan binlercesine yerine, sanayi esnafının yanında alın teriyle geleceğe usta olarak yetişen gencim, daha hayırlıdır bu ülke için.

Okuyan herkesin devlet dairesinde masa başında oturmak için işe girmeye çaba harcadığı günümüzde, birileri de bizi parçalamak için top ile tüfek ile yapamadığını “Uyu Ali uyu” fişleriyle beynimize zaten kazıyor. 

Ne diyordu diğer fişimiz de “el ele”

haydi gelin hep beraber uyuyalım, üstelik el ele… 

Olmaz ise ağlanacak halimize bu akşam gidip hep beraber “el ele” eğlenerek gülelim.

Hem de adını duyduğumuz zaman dahi etlerimizin diken diken olduğu 15 Temmuz Miting alanlarında. 

Dedik ya topla tüfekle yapamadıklarını bu yolla yapanlar da, aynı adı taşıyan gecenin sabahına zafer kazanmış olarak ellerini ovuşturarak uyanarak. 

Siz eğlenmenize bakın; saz çalın, türkü söyleyin, şiirler ile ayakta alkış tutun ve kültür adı altında eğlenirken de Gazze’yi ve bu coğrafya üzerine kurulmuş olan projenin amacını unutun diye…

Haydi hep beraber gülelim, emin olun gülelim; ağlanacak halimize…