Her şeyi biliriz de işte onu bilemeyiz…

Çok iyi biliyoruz ki başta İstanbul takımları olmak üzere süper lig takımlarının büyük bir çoğunluğu bu kentin futbol oynamasını hiç mi hiç istemiyor.

Hatta mücadele ettiğimiz mevcut ligde dahi bu durumu savunabilecek takımların olduğunu biliyoruz. 

Hatta ve hatta dün Kazım Karabekir’de, adı gibi kocaman olmadığını çok net gördüğümüz bir takımı da gayet net bir şekilde izledik.

Ve yine çok iyi biliyoruz ki; Süper veya süper olmayan  lig takımlarının büyük bir çoğunluğu Erzurum deplasmanını cehenneme yolculuk gibi algılayıp, o ön yargıyla uçaktan inip, sahaya da o kafada çıkmaktadır. 

Ve ne yazıktır ki; o psikolojiyle mücadele etmek için daha doğrusu mecburi katlandığı ve oyalanmak için çıktığı sahada, karşılaşma esnasında da bacaklarındaki titremeler taaa tribünlerde bizler tarafından gayet net bir şekilde görülmektedir.

İşte bu yüzdendir ki Kazım Karabekir Stadında futboldan daha çok korkakların dansı dediğimiz, ayakta kalma tiyatrosu oynanmaktadır. 

Ki sahaya çıkan futbolcuların bazılarında, zamanında bu sahada top koşturmuş olduğunu da bildiğimiz halde. 

Futbolun adaletinin olmadığını ve para ile dönen bir çark olduğu için de; birilerinin kazanç mesafesinde asla ve kat’a adalet kavramının olmayacağını bildiğimiz gibi.

Hakemlerin bazılarının bu sahaya verilen emirleri yerine getirmek için çıktığını gördüğümüz gibi.

Örnek mi istiyorsunuz?

Bir tanesini dün gördük. 

Daha fazlasını isteyen açsın bu takımın bütün maçlarını izlesin.

Bu sezondan başlayarak, bir önceki dönem ve ondan önceki son 5-6 yıllık tüm dönemler olmak üzere sezon içerisinde gasp edilen, görmezden gelinen ve dahi bile-isteye çalınan puanların toplamını gördüğünüzde hak vereceğinize inancımızın olmasını, ne kadar çok isterdim bilemezsiniz.

Basın toplantılarımızda güzide kulübümüzün değerli Başkanı Ahmet Dal, bizlerden bilhassa bu tür konularda ketum olmamamız hususunda ciddi anlamda ricada bulunmasına rağmen, daha yumuşak ve daha ılımlı cümleler kullanmamızı özellikle istemesine rağmen, daha dün yaşadığımız rezalete sessiz kalamayacağımızı ve bu saatten sonra gelen kazancın bozuk para olacağı kanaatiyle, muhabbet tezgâhını kapama kararı almış bulunmaktayız.

Yani kalemimizi kınından, pardon cebimizden çıkararak suskunluğumuzun bozulduğunun da özellikle bilinmesi gerektiğini belirtmek istedik.

Mesela sesli düşündüğümüz zaman; maçı yöneten hakem grubundan üçünün maça hazırlık esnasında orta sahada ısınma hareketleri yaparken, yine kendileri gibi ısınma hareketi yapan Kocaelispor oyuncularından birisini el hareketi yaparak yanına çağırıp, tokalaşıp, sahayı gösterip kulağına bir şeyler fısıldadığını veya konuştuğunu  gördüğümde, telefonumla bir görüşme yaptığım için hiç dikkatimi çekmemişti ama aynı hakemin orta hakem görevini yürüttüğünü, vermiş olduğu birçok sarı kart ile birlikte, olmayan faul sonunda gelen golün planlanmış bir çalışma olduğu kanaati uyanmış bulunmaktadır.

Yani en azından ben öyle düşünüyorum.

Çünkü dün oynanan ve rollerini çok iyi yapan Kocaelisporlu futbolcuların baş rolündeki tiyatroda, yardımcı oyuncu görevi üstlenen ve sahaya 11+4 değil; 4+11 olarak çıkan hakemlerin cebinden çıkan sarı kartların bu soğuk memleketin oyuncularını, “siz nasıl bu şehirde oyun oynarsınız” diye sırf cezalandırmak ve bir sonraki maçlarda da, cezalı duruma düşürüp, sahadan çekmek amacıyla kullanıldığı kanaati oluşmaması için kendimi çok zorlanmama rağmen, inanın her hangi olumlu bir sebep de bulamadım doğrusu!

Elbette futbolda her türlü ihtimal var.

Elbette misafir takım yenebilir de. 

Hatta ve hatta ev sahibi takımı çuvala dahi koyup sahanın tozunu attırabilir de.

Kimsenin itirazının olacağını sanmadığım gibi haklı olduğunuz zaman ev sahibi taraftarından da takdir dahi alabilir, örneklerimiz var.

Mesela dün devre arasında misafir olarak gelmiş olan Kocaelispor’un değerli taraftar temsilcilerinin yaptığı jest gibi. 

Futbolda bu tür hareketler en değerli skordan bile değerlidir. 

Takdire şayandır…

Biz bunu da biliyoruz.       

Ama sedye ile saha kenarına alınan Kocaelispor’lu oyuncumuzun, görevli polis kardeşlerimiz tarafından kalkanlar (!) ile korunarak götürülmesi canımızı gerçekten çok yaktı diyebiliriz. 

Oysaki burası adamlığın tarihinin yazıldığı; dadaşların diyarı olan, Erzurum’dur. Burada bırakın sedye ile taşınan birisine zarar vermek, yere düşene dahi yan gözle bakılmaz; bunu bilmiyor isen bu şehirde o görevi boşuna yapıyorsun demektir. Bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde yapılan ve tüm Türkiye’nin ekranlarda izlediği ve gördüğü bu görüntüden dolayı bir Dadaş olarak ben esef duydum diyebilirim.

Uzun lafın kısası Erzurumspor yine çıkışlarda ve yine gizli eller, yeniden ve yine sahalarda. Ki olmayan fauller, hak edilmeyen kartlar, verilmeyen goller, gözden kaçırılan pozisyonlar, rakip takımlar için “VAR” olan ama bize sıra gelince yokluklara karışan pek çok şey…   

Efsane geri geliyor ve birileri bunun farkına varmış ve ciddiyetine inanmış olacak ki kendilerince tedbirlerini alıyorlar. 

Değil mi ki; “Laf mı şimdi, karda-kışta-kıyamette Erzurum’a git de futbol oyna. Bunun sakatlığı var, masrafı var, hasta olması var” dercesine…

Saha ortasında yanınıza çağırdığınız oyuncunun kulağına talimat vererek değil, perde ardında yapın ki bizim de midemiz bulanmasın. 

Bir kusmaya başlarsak, kimin üzerine sıçrar işte onu bilemeyiz;

Biz her şeyi biliriz de işte onu bilemeyiz,  bizden demesi…