İnsan olma konusunda samimi değiliz!

Sadece insan olmayı denesek, bütün problemlerimiz çözülüyor.

Bütün şifre bu kadar!

Yapılması gereken ne var ise sadece bu parolanın altında yatıyor…

İnsan olmak.

Bu sayede insan gibi yaşıyorsun ve gözlemliyorsun ki ortada problem denilen hiç ama hiçbir şey kalmıyor.

Mesela sen kimsenin hakkına hukukuna tecavüz etmediğin için kimseler de senin hakkına hukukuna tecavüz etmiyor.

Trafik normal akışında, hastaneler normal işleyişinde, siyaset dahi kendi sınırlarının içerisinde farkındalığını ortaya koyarak yaşama lezzeti katıyor hayata…

Sıkıntının olmadığı, ortaya çıkan problemlerin çözümü noktasında takip edilecek yolların bilindiği ve o yönde herkesin kendi işine odaklandığı basit bir yaşama biçimi.

Yani insan olmanın verdiği keyfin ahlâkını yaşıyoruz.

Ahlâklı yaşıyoruz. 

Hepsi bu kadar!

Sonrasında ne mi oluyor.

Mesela sadece bir güne bağımlı olarak takılıp kalmıyoruz. Ömrümüzü, kapitalist sistemin kendi çarkının menfaati için ortaya çıkarmış olduğu, senede 1 gün saçmalığının dişleri arasında sıkıştırmıyoruz.

Sevgili için yılda sadece 1 gün belirleme saçmalığı ne demek?

Veya 

Anne gibi cennetin ayaklarının altında bulunduğu belirtilen bir varlığı, yılda tek bir gün anmak veya hatırlamak ne demek? Pozitif ayrımcılıklı kardeşlerimizi, doktorlarımızı, hemşirelerimizi, öğretmenlerimizi ve dahi aklımıza ne gelmiş ise… 

Bazen o kadar saçmalamışız ki aynı güne birkaç değerimizi koymuşuz.

Gün yeterli değil ya!

Çifçiler günü, marabalar günü ne demek?

Kapitalist çark bu kadar hayatımızın içerisinde ve sahte bir yaklaşımla babalar gününde babaya değer veren bir yarınlara adım attırıyor.

Eyvah ki ne eyvah…

Diğer günlerde ne oluyor peki?

Koskocaman bir hiç.

Sonrasında hayat yine kendi menfaat çarklarımızın çerçevesinde devam ediyor. Bir sonra ki tiyatro sahnesinin perdelerinin açılacağı güne kadar…

14 Şubatta kutladığımız zoraki ve sahte sevgililer günü sonrasında geride kalan 363 gün boyunca bütün sevgililer aldatılmaya müsait.

Tıpkı bakım evinde unutulan annelerimiz veya babalarımız gibi.

Tıpkı hiçbir imar çalışmamızda aklımızın ucundan dahi geçmeyen, sonrasında zoraki ve lütfen olarak hatırlanan pozitif ayrıcalıklı olan kardeşlerimiz gibi.

Tıpkı kurumlarımızda dâhil olmak üzere, hiçbir konuda samimi olmadığımız gibi.  

Ahlâkın olmadığı yerde; birileri bizi bir gün boyunca arayıp, sorup yâd etse ne olur etmese ne olur. 

Ertesi gün yine aynı durum değişmediği müddetçe sahteliğin bir anlamı var mı?

Özel gün diye bir şey yoktur. 

Sadece ve sadece insan olmayı bilmek ve insana saygı diye bir şey vardır.

Çizginin kendisi de, boyutu da ve hatta sınırları da; sadece insan olabilmek kadar yalın ve basittir.

Sonrasında ne problem kalır, ne de sıkıntı. 

Yeter ki insan gibi insan olabilmeyi isteyelim.