Hastalıkta sağlıkta...

Hayatını, yaşamını, standartlarını, kültürlerini, ailelerini birleştirmek üzere evlenmeye karar veren çiftlere nikah memuru sorar:
"İyi günde-kötü günde, hastalıkta-sağlıkta, ölüm sizi ayrana dek birbirinizin yanında olmaya, her koşulda birbirinizi sevmeye, saygı duymaya, anlayışlı olmaya söz veriyor musunuz?" Diye.... 

Ve çiftler heyecanlı bir sese ile "EVEET" der.... 

Gelin bugün iki yönlü bakalım bu "EVET"lere... 

Birinci yönü, evlilik (İnsâni)..
İkinci yönü, kulluk (Rahmâni)  

Birincisi geçici, ikincisi ebedî.. 

Biz insanlar; büyürken, gelişirken, değişirken bize verilmiş bütün lûtufları, kendimizin veya kendimizden biliriz.. 

Hayatımızın her aşamasında; doğrusu, iyisi denk gelmiş ise ne âla..
Bu bizim başarımızdır! 

Ama bir terslik hâlinde ise; ânında "neden ben"ler başlar değil mi? 

Tıpkı evlilikler gibi... 

Birbirimize vaadlerde bulunup, kırmızı çizgilerimizi, olmazsa olmazlarımızı  belirtmiş olarak anlaşmıştık aslında... 

Hattâ söz verirken "EVEET" diye haykırmıştık? 

İyiyi yaşarken, yanında kötüye de sabretmek, sevmekti sözümüz.... 

Sağlıkla yaşıyorken iyiydik, ama hastalığa da söz vermiştik hani? 

İşte bu, insâni ve dünyevî boyuta bir örnek... 

Şimdi verdiğimiz evlilik örneğini; sonda bağlamak üzere, bir virgül koyarak bırakıp, asıl üzerinde duracağımız kısmı olan Rahmâni boyutuna geçelim... 

Aslında insan; Allah'ın (CC) kendisine kul olarak yarattığı, sorumluluklar verdiği ve aslen kullukla mükellef canlıdır! 

Rabbimiz ilâhi kelâmında;
"İnsanları ve cinleri, ancak ve yalnız bana kulluk etsinler diye yarattım!" (Zâriyat Sûresi- 51/56) buyuruyor.. 

Yani; dünyadaki kimliğimiz, işimiz, konumumuz, sıfatımız ne olursa olsun ilk vasfımız "kulluk" olmalıymış! 

En tepe konumda bir işimiz olsada, önce kuluz!
Anne-baba olsak da, önce kuluz!
Evlat, akraba, eş-dost olsak da önce kuluz!
Çok iyi veya çok zor şartlara sahip yaşıyor olsak da önce kuluz! 

Önce kul, sonra yönetici...
Önce kul sonra çalışan...
Önce kul, sonra anne-baba..
Önce kul, sonra evlat...
Vs vs......
Olabilirsek kazanırız ancak! 

Doğumuyla birlikte, yaşamında güzelliklerde vardır, zorluklarda...
Hastalıkta vardır sağlıkta...
Sadece kulluk için yaratılmış biz "insan canlısının" en birincil görevi kulluktur.. 

Kulluk ise; sabırdır, şükürdür, fedâkarlıktır... 

Bunu başarabilen "insan" hem geçici olan bu dünyayı, hem ebedî hayatını kazanmış olmaz mı? 

Zîra kulluğun derecesine göre karşılıkları da bellidir.. 

Gerçek kulluk, tıpkı evlenirken verilen söz misâli; 'iyi günde-kötü günde, hastalıkta-sağlıkta, olduğu konumu korumaya çalışarak, sabit kalabilmektir.. 

Evlilik örneğine dönelim... 

Çiftler birbirlerine vaadleri doğrultusunda güvenip söz vererek, tabîri caizse bir sözleşmeye imza atar ve bu sözleşme yürürlüğe girdiği andan itibaren kimliklerinin değiştiği gibi sıfatlarıda değişir... 

Bir ortama girdiğinde artık "filancanın eşi" sıfatındadır..
Ve bu sıfat birincil sıfatı olmuştur.. 

Bu sıfata uygun olarak; gerektiğinde en yakını kendisini büyüten, anne-babasından dahî bağımsız hareket eder değil mi? 

Çünkü dünya hayatına dair birincil sıfatı "eş" tir artık..
Birincil önceliği ise kendi evidir.. 

Doğrusu da budur elbet, tartışmıyoruz bunu.. 

Ama... 

Dönüp düşünmemiz gerekiyor!
Biz hayatımız boyunca hep farklı sıfatlar kazanabiliriz fakat, ilk ve olmazsa olmaz sıfatımız neydi? 

KULLUK! 

Yeri geldiğinde anne babamızı bile dışarıda bıraktığımız gibi, dünyevî bütün engelleri dışarıda bırakarak kulluk etmemiz gerekmez mi? 

Razı etmemiz gerekenler arasında ilk sırada Rabbimiz gelmeli! 

Tıpkı eşimizin bize, bizim eşimize vaad ettiğimiz şeyler gibi, bizi yaratan Rabbimizin de vaadleri vardı bize! 

Unuttuk mu? 

Ve Rabbimizin vaadleri çok da netti aslında! 

"Takva sahiplerine vadedilen cennet; onun altından ırmaklar akar, yemişleri ve gölgelikleri süreklidir. 
Bu korkup-sakınanların (mutlu) sonudur, inkar edenlerin sonu ise ateştir!" (Râd Sûresi- 13/23-24) 

Bu ayet gibi, aynı mihmalde; Kur'an-ı Kerim'de 147 ayette cennet, 77 ayette ise cehennem anlatılmıştır... 

Evlenirken karşılıklı vaadler ile verdiğimiz sözlerimizi yerine getirmediğimizde uğradığımız hezeyan, çok acı da olsa geçici!
Bu dünyada kalacak... 

Ama...
Rabbimizin vaadlerine karşılık kulluğumuzu yerine getirmeyen olursak; hem bu dünyada, hem ötelerde sözünü tutmayıp, kaybeden oluveririz... 

O zaman buyrun, bugün de bunun tefekkürünü yapmış olalım birlikte... 

Velev ki; evlilik akdinde söylen cümleleri, biri bize, bir tık değiştirerek sorsa! 

"İyi günde-kötü günde...
Hastalıkta-sağlıkta...
Ölüm sizi kavuşturana dek...
Rabbine kul olmaya, O'na tâbi olmaya, O'nu her şartta ve koşulda sevmeye söz veriyor musun?
O'na kul olmayı kabul ediyor musun?" 

Dese... 

Bizde câni yürekten, hâlisâne niyetle haykırsak... 

"EVEEETTT" desek.. 

İyi günü şükürle, kötü günü ise O'nun hatırına sabırla geçirsek? 

Ve bu akde sadık kalarak yaşayıp,ölümü  korkuyla beklemek yerine, bir vuslat, bir kavuşma görebilsek.... 

Olmaz mı? 

Biz niyet edelim...
"Ameller niyetlere göredir" demiş Efendimiz (SAV)... 

Niyet hayır, akıbet hayır..... 

O zaman, hep birlikte "Evet" demeye niyetle bitirelim... 

Rabbim hepimizin önceliğini kulluk eylesin...
Sözümüzü tutmamız karşılığında; vaadlerinde olan cehennemden uzak, cennet ehli olmayı nasip etsin inşallah.... 

VESSELÂM...