Selam dostlar,
Geçen hafta birlikte tefekkür etmiştik.. 

Nasıl ve ne için yaratılmış olduğumuzu anlatmaya, anlamaya çalıştık.. 

Bu tefekkürü gereksiz veya ertelemeye müsait gördüğümüz şeylerin; (kulluk vazifelerimizin) bize tıpkı anne karnında gereksiz olan akciğerlerin doğunca gerekli olacağı gibi, ebedî hayatımızda gerekli olacağını anlamak niyeti ile yapmıştık.. 

Ölüm var ve ne zaman gelecek bilmiyoruz da dedik.. 

Bunun üzerine gelin bu hafta, dilimiz döndüğünce ölümden bahsedelim biraz..
İmanın 6 şartından biridir, ölüm ve sonrasındaki ahiret gününde hesabın olduğuna inanmak.. 

İman ettim, Müslümanım diyen bir insanın; ölüm sonrası hayatı ve hesabı kabul ederken, o hesaba dair hazırlık yapmaması akıl işi midir? 

AKIL! 

İnsan; kainattta yaratılmış varlıklar içinde, akıl sahibi  olan tek varlıktır.  

İnsan, özgür iradeye sahip, üretebilen, kendini idare edebilen, düşünebilen, duygularını yöneten, tercihleri ve bu özellikleri ile  hayatını şekillendirebilen bir varlıktır!
Bütün bunları ise yaratılmışlığındaki tek fark ile, AKIL farkı ile yapar! 

Yani insanın farkı akıldır! 

Zaman zaman dîni, îmanı sorgulayan, insanın hayvandan türediğini, "doğa ana" "tabiat baba"  gibi söylemlerde bulunan Felsefe Bilimciler dahî bu konuda hem fikirdir! 

Örneğin:
SOKRATES (Socrates): "İnsan, aklı olan ve sorgulayan hayvandır."
ARİSTO (Aristoteles): "İnsan, düşünen hayvandır."
TALES (Thales): "İnsan, aklı sayesinde şüpheci hayvandır."
Demiş! 

Felsefeciler bile insanın farkının akıl olduğunu kabul etmişken, biz ölüme ve sonrasına iman etmiş kullar olarak aklımızı ne zaman kullanacağız? 

Ölüm ânında mı? 

Ölüm hepimize sanki bize çook uzakmış gibi gelir.. 

Yakınlarımızdan biri vefât edince ayrılık acısı ile feryat figan eder, üzülür ağlar ama neticesinde silkeleniriz! 

"Ölüm var ya hu" deriz üç beş gün..
Kendimizi sorgularız..
Sonra nefs ve şeytan dünyaya daldırır, kaldığımız yerden devam ederiz.. 

Ölen yakınımızın cesedi bize ne hissttirir? 

Bazımız korkarız..
Bazımız sarılır ağlarız..
Bazımız bakmaya dahî dayanamayız..
Bazımız isyan eder, sebep sorgularız... 

Hepsi çok insâni hislerdir. 

Ama asıl düşünmemiz gereken, ölümün ne kadar âni olarak gelebildiği ve hepimize bir gün geleceği olmalıdır!


Ayrıca unutmayalım ki; ölen ruh değil, bedendir. 

Ölüm, sadece ruhun bedenden ayrılma olayıdır! 

İnsan ise asıl olarak ruhtur!
Vurgu yaptığımız, Rabbimiz tarafından nimet olarak verilen ve ayrıcalığımız olan akıl da ruhtadır! 

Yani; hayatta iken vârolan akıl, o ölüm anında ve ebedî hayatta da ruhla birlikte varlığını devam ettirecektir. 

Şöyle düşünelim;
Sosyal ve ekonomik şartlarımız gereği, bize birinin verdiği, hediye ettiği veya emanet verdiği ve verirkende kullanımımıza dair şartlar sunduğu giydiğimiz tek bir elbisemiz, kıyafetimiz var... 

Ve bu kıyafet isterse çok kaliteli kumaştan olsun, bir kullanım süresi olacak doğal olarak.. 

Kıyafeti veren de bunu biliyor ve diyor ki; "Bu elbiseyi çöp olana kadar istediğin gibi kullan, ama benim şartlarıma uygun! Sonra eğer şartlara uygun kullandıysan, sana sonsuz sınırsız güzellikler vereceğim.."
"Ama, nerede ve nasıl kullandığını bana anlatacaksın!"
Dese... 

Rabbimiz demiş! 

“Nihayet oraya ulaştıklarında kulakları, gözleri ve derileri yaptıkları işleri söyleyip kendi aleyhlerinde şahitlik ederler. 
Derilerine: 'Niçin aleyhimizde şahitlik ettiniz?' deyince onlar: 'Bizi konuşturan, her şeyi konuşturan Allah’tır!
Zaten sizi ilkin yaratan ve sonunda da huzuruna götürüleceğiniz Rabbiniz de O’dur.' (derler)” (Fussilet, 41/20-21)


“Bugün mühür vuracağız ağızlarına, elleri bize (yaptıklarını) söyler, ayakları şahitlik eder, kendi yaptıklarına.” (Yasin, 36/65) 

Elbisenin kendisi konuşmasa, kolu, paçası, arkası, önü dile gelecekmiş demek ki? 

Aklımız ile iman etmişken, bunları bile bile ve hâlen o elbise eskimemişken kullanım şartlarına uymalıyız! 

O şartlar ise kulluk vazîfelerimiz! 

Ruhumuzda, beden elbisesi içinde..

Ölüm ise beden elbisesinin eskimesi, yıpranması, artık yama tutmaz, tamir olmaz hâle gelmesi, ömrünü tamamlaması, yani değiştirme zamânıdır..

Ölüm anında ruhun bedenden ayrılması bu hükümdedir.. 

Beden; eskiyen, örtme, ısıtma, görünüm, renk, kalite vs ömrünü tamamlamış ve kullanılamaz haldeki kıyafet misali, toprak altında! 

Geri dönüşüme giden elbiseden farksızdır! 

Hiç bir hükmü kalmamıştır! 

O gün sıra bize geldiğinde; " Verdiğim şeylerin karşılığında şartlara uydun mu?" sorusuna cevap verip, ebedî yani sonsuz sürecek hayatımızın, güzellik ve mükâfatlarla mı yoksa  bitmeyecek ızdıraplarla mı olacağını, şu an aklımızı nasıl kullandığımız ile karşılık bulacak! 

Peygamberimizin (SAV) şu tavsiyesini de unutmayalım: 
“Beş şey gelmeden önce, şu beş şeyin değerini bil.

İhtiyarlığından önce gençliğinin!

Hastalığından önce sağlığının! 

Fakirliğinden önce zenginliğinin! 

Meşguliyetinden önce boş vaktinin!

Ve ölümünden önce hayatının!" (Buhârî, Rikâk, 3; Tirmizî, Zühd, 25) 

Varlığını sürdürecek ruhumuzun ebedî hayata geçince, bize yine aklımızla düşünşündüreceği şeyi biz seçiyoruz!
Ya "İYİ Kİ"
Ya "KEŞKE" 

Rabbim; o gün geldiğinde, imân üzere, kulluk vazîfelerimizi yapmış olarak..
Varsa hatalarımız günahlarımız, onlardan tövbe ile temizlemiş olarak..
Son nefeste de, imânımızı koruyacak kadar aklımızı irademize hâkim kullanıp Allah'ı (CC) anarak..
Ebedî hayatımızda; "KEŞKE"lerden uzak, "İYİ Kİ ve ÇOK ŞÜKÜR" diyen kul olarak, cennet ehli olabilmeyi hepimize nasip etsin inşallah.... 

VESSELÂM....