Ohhh sefam olsun…

Bir kaç gün kafayı dinlendireyim dedim.

Özellikle de kendisini bulunmaz Bursa kumaşı zanneden ama burun peçetesi olduklarının farkında olmayan birilerinin, hem de başkalarının imkânlarıyla (!) yaptığını; biz kendi öz sermayemizle yapmaya kalktığımızda, neden sıkıntı oluyormuş bizzat yerinde yaşayalım diye de kalktık taa Anadolu’muzun çatısı konumunda bulunan, karlar ülkesi memleketimden sıcak denizlere Akdeniz’e indik, iyimi? 

Asıl konacağımız yere gitmeden, turizm başkenti olarak her daim göz önünde bulundurduğumuz, gururumuz Akdeniz’in incisi Antalya’ya gelince; ilk işim, hemen Karaalioğlu Parkına gelip falezlerden Akdeniz’e selam atayım istedim. Halkın Karaoğlan Parkı dediği yerin asıl adı Karaalioğlu olmakla beraber hafif bir meltem esintisi arasında Ruslara hak vermemenin asıl haksızlık olduğunu bir kez daha anladım. Gerçi Ruslar bu emellerine her halükarda ulaşmış durumda olduklarından, asıl Anadolu’muzun kadim halklarından buraları göremeyenlerin tez zamanda Akdeniz’e sıcak denize inmelerinin elzem olduğunu belirtmekte fayda var diye düşünüyorum.

Ne garip değil mi?

Bizler, bize ait olan hiçbir şeye sahip çıkamadığımız gibi Ruslar gibi dışarıdan gelip kendi emelleri doğrultusunda,  huzura erenlere de neredeyse saygı duyacak derecede köleleştiğimizin farkında dahi değiliz. 

Elbette ki parası olan ama insanlıktan nasibini almamış, pek çok görgüsüz ve sonradan görmenin kirlettiği bu yerler; kadim yurdumuzun diğer gözde yerleri gibi tarih boyunca hep özlenilen, hep ele geçirilmek için uğraşılan ve bu uğurda ciddi anlamda gayretler sarf edilen emellere maruz kalmıştır.

Hatta 

Kalmaya da devam etmektedir.

Elimdeki mis gibi memleketim kokan demli çayı, hem de Akdeniz’in tarihinin derinliklerini hayal ederek yudumlarken; gördüğüm manzara karşısında utanmam gerektiğini aleni olarak görmekteyim. Bu yerler yarın mutlaka ama mutlaka bizlerden hesap soracaktır diye iç geçirdim.

Ama ne yapacağım ve nasıl yapacağım hususunda biçare olduğumu da özellikle dile getirmek isterim.

Hangi karış toprağa sahip çıkabildik ki, buralara da sahiplenelim; diye iç geçirmeme rağmen, elimdeki bardağın sıcaklığı hayallerime ara vermem gerektiğini hatırlatmıştı.

Olsun varsın!

Her ne kadar kendisini bir halt zanneden birileri, bu memleketin hep arka mahallelerini bize reva görse de; bizim asıl yerimizin, bu bardağı tuttuğum ve gözümün alabildiğince hoyratça gezindiği ufuk çizgilerine kadar ve hatta çok ama çok ötesinin bile bana ve benim kadim halkıma ait olduğunu bilmenin keyfiyle bardağa aldırış etmeden meltem rüzgârının yosun kokan aromasının eşliğinde, kimselere ait olmayan kendi gerçek zenginliğimin sefasını sürmeye devam ediyorum. 

Oh sefam olsun dercesine…

Memleketim düşüyor gözümün önündeki masmavi Akdeniz’in yorgan misali durgun sularının üzerine. 

Nasıl da ihtişamlı, nasıl da mağrur ve azametli bir şehir diye iç geçiriyorum.

Palandöken’in heybeti bir kez daha ufuk boylarına doğru vurgun yercesine dalmama yetti diyebilirim.

Ve burada Meltemle birlikte Sam Yelinin temaşasının huzuruyla kokuları da birleştiğinde ortaya çıkan atmosferin parayla satın alınamayacağı gerçeğini bir kez daha yaşıyorum.

Gerçekten de; ohhh sefam olsun… 

Gerçi kafa dinlemeye bir yerlere gittiğimde, ardımda bıraktıklarımın tamamı olmasa da bir kısmının, bir şeylerini özlemiyor değilim ama bu kez antene takılan görüntü sayesinde, ne kadar komik ve acınası durumda olduğumuzun da ifadeleri karşısında, inanın kelime haznem yetersiz kalmış durumdadır.

Bunlar mıydı, bu şehri; sözüm ona kelama hapsedenler!

Cümlelerin kökü kesilseydi de bu günleri görmez olsaydık hemi?

Körler, sağırlar birbirini ağırlar ifadesinin çok basit kaldığı bu duruma ne denirin cevabı gönül birliği ettiğimiz yol arkadaşım Vedudi’nin benzetmesi olan sadece bir “lazımlık”ta olduğu gerçeği, belirmekte gecikmedi deli düşüncelerimin içerisinde.

Ve çare olarak ta; 

Tıpkı Vedat ağabeyinin ifadesi gibi aynı lazımlığın malzemeleri der geçerim geçmesine de, kokusunun taaa buralara kadar gelmesi sıkıntı.

Gerçi aynı sokakları arşınlamamızdan mütevellit olsa gerek biraz da Palandöken’in umursamazlığı sinmiş üzerime, attım lazımlığı içindekilerle beraber falezlerden aşağı.

Zaten çayım da bitmişti,

Geriye sefam kalsın değil mi?

Ohhh sefam olsun dercesine…