Gazze sabahı, yine çocuk ağlamalarıyla değil, çocuk çığlıklarıyla uyandı. Bir sabah daha, yer yüzünün en masumları, daha süt dişleri dökülmemiş bebekler, uykularında katledildi. Katiller belli! İsrail ve onun taşeronu ABD. Ve artık her sabah bir çocuk soykırımıyla uyanıyoruz.

Bu, savaş değil! Bu, vahşet! Bu, insanlığın gözü önünde, üstelik BM’ye, Lahey’e, “uygar dünya”ya rağmen yapılan organize bir soykırımdır. Bu yazıyı okuyan her insan, hangi dine, mezhebe, görüşe mensup olursa olsun, insanlığını henüz yitirmediyse, içindeki vicdanla konuşsun: Ramazan ayında ateşkes ilan edip, iftar vaktinde bomba yağdıran bir yapıdan “devlet” diye mi söz edeceğiz?

Siyonizm bir ideolojidir, bir inanç değil; bir devlet değil, bir virüstür. İnsanlığı, inancı, merhameti, adaleti öldüren bir virüs. Bu virüsün hamisi ABD’dir, finansörü küresel sermayedir, piyonu ise İsrail ordusudur. Unutmayalım: Bu bir din savaşı değil. Bu bir soykırım projesidir. Ve her proje gibi bir planı, bir hedefi vardır: Kudüs’ü yalnızlaştırmak, İslam’ı Arap coğrafyasına hapsetmek ve direnişi bitirmek.

Peki, neden İran hedefte? Çünkü siyonist akıl, hilafet söylemiyle kandırabileceği halkları çoktan tespit etti. Ama İran bir hilafet devleti değil. Şiilikte "imam" vardır, "halife" değil. Bu fark basit bir mezhebi farklılık değil, stratejik bir direnç noktasıdır. Çünkü imam, halkın bağrından çıkan manevi bir liderdir. Kukla olamaz. Kukla atanamaz.

Güney Azerbaycan Türkleri, İran’ın en etkin ve eğitimli topluluklarından biridir. Bu insanlar Türk’tür ama aynı zamanda Şii’dir. Ne Osmanlı’nın hilafet geleneğiyle hareket ederler, ne de Arap dünyasının satın alınabilirliğiyle... Irak gibi, Suriye gibi bir gecede çözülen toplumlar değiller. Unutmayalım: İran dediğimizde Fars’ı ve Türk’ü birlikte düşünmek gerekir. Bu ikisi kadim rakiplerdir, evet. Ama bir o kadar da kadim dostlardır. Ortak coğrafyada, ortak tarihleriyle yoğrulmuş halklardır. Ve tarihte ne zaman bir büyük kıyamet kopsa, bu iki halk omuz omuza ya durdurmuştur, ya da en ağır bedeli birlikte ödemiştir.

Bugün İran, siyonist çarkın önündeki son kale değildir belki ama en sağlam burçlardan biridir. Suriye'deki, Irak’taki gibi bir anda paramparça olacak bir yapı değildir. Mollalar masumdur demiyoruz, ama halkı üç kuruşa satılık değildir. ABD'nin hayali; Irak’ta olduğu gibi bir “Şii hilafeti” inşa etmek ve başına kendi adamlarını geçirmekti. Ama hesap etmedikleri bir şey vardı: Bu topraklar, Kerbela’yı bilen topraklardır. Ve Kerbela’yı bilenler, Yezid’i de tanır, zalimi de tanır.

Türkiye, diplomatik davranıyor, doğru yapıyor. Masada sözü geçen bir devlet olmak için sabırla, akılla, stratejiyle ilerliyor. Ama bu, zulme sessiz kaldığı anlamına gelmez. İran’ın da hakkını teslim edelim. Çünkü Ortadoğu’da, yalnızca kelimelerle değil, füzelerle cevap verebilen ender devletlerden biridir. Bu, her ne kadar Batı’yı rahatsız etse de mazlumun gözünde bir umut kaynağıdır.

Biz Türkler, kimseye verecek Kudüs’ümüz yok. Bizim Emevi mirasıyla, Abbasi hayaliyle bir derdimiz de yok. Ama bize düşen şudur: Türk olarak, Kürt olarak, Arap olarak, Fars olarak bir arada durmalıyız. İslam dünyası ne zaman tek ses olsa, emperyalizmin oyunları çöker. Bugün o birlik sesine en çok Filistin’in yetim kalan çocukları muhtaç. Ve biz, “bir çocuk ölürse, insanlık ölür” diyen medeniyetin evlatlarıyız.

Siyonizmin hesabı varsa, Türk milletinin de geçmişi, sabrı ve kudreti vardır.

Sakın unutmayın: Bu sadece bir savaş değil. Bu, insanlığın imtihanıdır.

---

Kadir Uğur YILMAZ