Bugün, 14 Aralık 2025 Pazar
Gazze’de kalan o adamlar var ya…
Evleri yedi kez bombalanmış.
Her defasında aynı yıkıntıların arasından, aynı taşlarla, aynı inatla, yeniden bir yuva kurmuşlar.
Ama bilin ki, onlar sadece ev yapmıyor.
Onlar ümmetin imanı, sabrı ve şerefiyle yeni bir çağrı inşa ediyorlar.
Çünkü orada mesele beton değil, mesele ruhtur.
Biz buradan bakınca sadece toz, duman ve enkaz görüyoruz.
Oysa orada ayağa kalkan her ev bir direniş, her duvar bir dua, her çivi bir meydan okumadır.
Temelinde çimento yok, demir yok…
Temelinde sabır var, iman var, vazgeçmeyen bir kalp var.
Peki ya biz?
Biz burada klavyeden tepkiler yazıyor, sosyal medyada birkaç gün boykot çağrısı yapıyor, sonra unutuyoruz.
Unutmak kolay…
Ama asıl düşman da bunu istiyor.
Bizi unutturarak bitirmek istiyor.
Unut Malazgirt’i,
Unut Çanakkale’yi,
Unut Gazze’yi, Kudüs’ü, Halep’i…
Sonra da sıranı bekle; sen de unutul.
Çünkü düşmanın planı yalnızca toprakları değil, hafızayı da işgal etmektir.
Seni geçmişinden, kimliğinden, mücadelenin hatırasından koparmaktır.
“Sizleri daha güvenli evlere taşıyacağız” diyorlar.
Ama kimse gitmiyor…
Çünkü onlar güvenliği değil, kutsal davasını koruyor.
Bizimse bugün attığımız tekbir; unutturmamak içindir.
Yaptığımız boykot; hatırlatmak içindir.
Yürüdüğümüz yol; geçmişle gelecek arasında kurulan direniş köprüsüdür.
Bu, asli görevimizdir.
Fatih Sultan Mehmed’e kadar İstanbul’u fethetmek için nice denemeler yapıldı.
Her birinde denildi ki: “Olmayacak bu iş.”
Ama bir gün, o büyük zafer nasip oldu.
Peki ya o ilk denemelerde vazgeçilseydi?
Bugün biz burada olur muyduk?
O zaferi getiren, sadece bir ordu değil; nesilden nesile taşınan inanç ve ısrardı.
Dava işte böyle taşınır, kulaktan kulağa, gönülden gönüle…
Bugün hâlâ dünyada zalime karşı dimdik duran, hatırlamayı ve düşündürmeyi emreden tek inanç varsa, o da İslam’dır.
İslam sadece yaşamak değil, yaşatmak içindir.
Sadece hayatta kalmak değil, hayata şahitlik etmek içindir.
Gazze’nin yedi kez yıkılmış evleri bize sekizinci kez dirilmeyi öğretiyor.
Çünkü insan yıkıldığında değil, vazgeçtiğinde biter.
Ve biz, ne zaman unuttuk…
İşte o zaman yenildik.
Şimdi hatırla.
Ve hatırlat.
Çünkü bu çağın en büyük cihadı:
Unutma hakkını savunmaktır.
Genç kardeşim,
Dünya seni unutmaya, susmaya, sıradanlaşmaya zorluyor.
Ama sen, Gazzeli çocuğun direnişini hatırla.
Senin vazifen sadece yaşamak değil; hatırlamak, hatırlatmak ve hakkı ayakta tutmaktır.
Unutma:
Bir gün senin de yedi kez yıkılsan bile sekizinci kez ayağa kalkacak kadar imanlı olman gerekebilir.
İmanını diri, kalbini uyanık tut.
Çünkü gelecek, hatırlayanların elinde yazılacak.
Rafet Ulutürk
