Bu topraklarda öyle adamlar yaşadı ki…
İstikbalini değil, istikbâlini düşündü.
Ömrünü kendi rahatı için değil, milleti için harcadı.
Canını, malını, huzurunu; inandığı dava uğruna gözünü kırpmadan verdi.
Onlar şehit oldular, gazi oldular, sakat kaldılar, dışlandılar…
Ama geri adım atmadılar.
Boyun eğmediler.
Omurgasızlaşmadılar.
Ne koltuk derdine düştüler,
Ne de yalakalık işlerine bulaştılar.
Alavere dalavere bilmediler.
Bildiği bir tek şey vardı:
Lidere itaat, davaya sadakat.
Bayrak astılar, afiş yapıştırdılar, çay dağıttılar, meydanlarda sabahladılar.
“Bu iş bana mı kaldı?” demediler.
Hizmette en önde, beklentide hep en arkada durdular.
Ne istediler bu hayattan?
Bir maaş, bir paye, bir plaket mi?
Hayır!
Onlar sadece inandıkları yolda adam gibi yaşamak istediler.
Ve adam gibi de yaşadılar…
Bugün arka sıralarda unutulmuş gibi görünen bu Dava Adamları,
Aslında bu davanın taşıyıcı kolonlarıdır.
Çünkü çıkar gözetmeden, beklenti olmadan,
Sadece Allah rızası ve vatan sevdası için yaşadılar.
Kimi artık aramızda değil…
Toprağın koynunda yatanlara rahmet olsun.
Kimi hâlâ “Hazır ol!” vaziyetinde beklemekte…
Onlara selam olsun.
Ocağa ilk adım attıkları günkü gibi
Temiz, içten, samimi, vakur…
Onlar bu hareketin omurgası, vicdanı, belleğidir.
Onlar suskunluklarıyla haykıran, adanmış birer dava neferidir.
Varsın makamlar başkalarına gitsin…
Varsın ekranlar, kürsüler onları göstermesin…
Bu millet onların yüreğini unutmaz.
Gidenlere rahmet, kalanlara selam olsun!
Ve bu davaya ömrünü veren tüm yiğitlerin aziz hatırası önünde bir kez daha
saygıyla eğiliyorum…
Strateji Uzmanı
Gazeteci Yazar
Gökalp Şentürk