Bazen bir sabah pencereden baktığımızda kar yağmıyorsa da üşürüz. Bazen bir yaz günü sıcağın ortasında içimiz donar. Ne zaman hüzünlenmek istesek, takvim yaprağı sonbaharı göstermeyebilir ama yapraklar içimizde çoktan dökülmeye başlamıştır. Çünkü insanın mevsimi dışarıda değil, içindedir.
Kışı beklemeden de içine çekilir insan. Sessizleşir, yalnızlaşır, içini kalın bir sessizliğe sarar. Yazı beklemeden de neşelenir insan; bir tebessüm, bir dost sesi, bir güzel haberle içi kıpır kıpır olur. Sonbaharın sararmış yapraklarını aramadan da içimize çöken bir özlem, bir yorgunluk, bir iç sessizlik çöker üzerimize.
Ama her içsel mevsimin bir çiçeği vardır. Üşüdüğünde bir dost eli ısıtır içini. Hüzünlendiğinde bir gülüş siler yüzündeki gölgeleri. Sevgiyle yaklaşan bir yürek, en soğuk gününde bile baharı getirir iç dünyana.
İnsanın ihtiyacı olan, takvimin gösterdiği tarih değil; karşısına çıkan gönül iklimidir. Güzellik mevsimle değil, insanla gelir. O yüzden bazen biriyle tanışırsın ve içini güneş sarar. Bir cümle duyarsın ve tüm yaprakların yeşerir. Bir tebessüm görürsün ve bahar olur içinde.
Gerçek bahar, içimizde filizlenir. Ve bu baharın tek ihtiyacı; gönlümüze çiçek açtıracak insanlar…
“Gönlüne cemre düşmemişse, hangi bahar gelse boştur.”
N. KACAN
Necat KACAN
Eğitimci – Araştırmacı Yazar