Torpille Başlayanlar, Millete Ders Veriyor
Burası öyle bir memleket ki, sınavı geçersin ama “tanıdığın” yoksa elenirsin.
Öteki yanda, daha kalemi tutmayı bilmeden makam koltuğuna çökenler var.
Adına da “liyakat” diyorlar…
Gülelim mi, ağlayalım mı?
Bu ülkede en büyük beceri,
doğru soyadına sahip olmak.
Diploma, deneyim, emek?
Onlar vitrin süsü sadece.
Asıl yetenek: Kime biat edeceğini bilmek.
CV’si Tanıdıklarla Dolu Olanlar
Bazıları var, CV’sine bakıyorsun:
“Referans: Bakan amca, genel müdür dayı, il başkanı enişte.”
Yetkinlik kısmında ne yazıyor biliyor musun?
"Sadık, sessiz, sorgulamaz."
Hele bir de üstüne yağlama becerisi varsa,
al sana hazır bir müdür, danışman, daire başkanı…
Ama dur!
Bu insanlar şimdi ekranlara çıkıp sana başarıdan, liyakatten, ahlaktan bahsediyor.
Gözümüzün içine baka baka…
Hak etmeyenin sesi bu kadar mı yüksek olur?
Torpille Giren, Ters Yüz Eden
İşe torpille giren adam,
kurumun en çalışkanlarını “uyumsuz” ilan ediyor.
Çünkü çalışkanlar onun tembelliğini ortaya çıkarıyor.
Ahlaklı olanlar tehdit,
dürüst olanlar “saf” ilan ediliyor.
Liyakatsizler Ligi'nin kaptanı kim?
En güzel yalanı süsleyerek patrona taşıyan.
Gözü kapalı talimat uygulayan.
Yüzsüzlükte master yapmış olan.
Yalaka Makamda, Ehliyet Sahada
Bakıyorsun; gerçek işi bilen insanlar köşede bekliyor.
Susturulmuş, ötelenmiş, aşağılanmış…
Çünkü onların arkasında dayı yok.
Sadece alın teri var.
Ama ter bu sistemde kıymetli değil,
tek kıymetli şey, kimin düğmesine bastığın.
Sonuç? Çürümüş Kurumlar, Şaşırmış Nesiller
Bir ülkede ehliyetli insanlar dışlanırsa,
orada üretim düşer, adalet bozulur,
vicdan susar.
Şimdi bir bak etrafına:
Aynı yüzler, aynı sistem, aynı liyakatsizlik.
Ve hâlâ bize "nitelik", "vizyon", "kariyer" dersi veriyorlar.
Torpille girip oturduğun koltuk,
seni büyük yapmaz.
Sadece seni, daha büyük bir yalanın figüranı yapar.
Ve unutma:
Bir gün o koltuk kalkar altından,
sahne biter.
Ama adın, Liyakatsizler Ligi'nin baş sayfasında kalır.