Devleti sevmek, devleti anlamayı da gerektirir.
Türkiye'de bugün sıkça duyduğumuz bir söz var:
“Devlete sadık insanlar lazım.”
Doğru, ama eksik. Çünkü sadakat tek başına bir değer değildir. Hatta liyakat ve vizyonla birleşmediği sürece, sadakat en tehlikeli bağlılık biçimine dönüşebilir: körü körüne itaat.
Devlet, sadece sadakat gösterenlerle yönetilemez. Devlet; düşünen, soran, çözüm üreten, yönlendiren kadrolarla var olur.
Sadakatli olmak güzel; ama bu sadakat, yanlış kararları alkışlamak, hataları görmezden gelmek, liyakatsizliği meşrulaştırmak anlamına geliyorsa, bu artık sadakat değil, sistematik çöküşün başlangıcıdır.
Sadakat: Ne zaman erdemdir?
Sadakat, hakikatle birleşirse erdem olur.
Sadakat, liyakatle yan yana durursa saygı uyandırır.
Sadakat, doğruya sadakatse devleti büyütür.
Ama sadece koltuğa, makama, kişiye ya da lidere sadakat; bir gün vatana ihanete bile zemin hazırlar.
Bugün Türkiye'nin ihtiyacı olan;
– Sadece sadakatli değil, düşünen insanlar.
– Sadece bağlı değil, sorumlu kadrolar.
– Sadece inanan değil, hak eden yöneticilerdir.
Çünkü sadakat bazen kolaydır, bedava sadakat çoktur.
Ama ehil, vicdanlı, ilkeli ve sadık insan nadirdir.
İşte onları bulmak zorundayız.
Devleti seven çok olur,
Ama devletin yükünü çeken azdır.
Türkiye’nin asıl ihtiyacı olanlar, işte o az olanlardır.
Strateji Uzmanı
Gazeteci Yazar
Gökalp Şentürk