Sosyal medyada “takipçi” satın alarak, 200-300 binlik hesaplarla kendini halkın gönlünde yer etmiş sanan, sonra da ekran karşısına geçip “millete ayar verme” cüretinde bulunan siyasi oyuncularla doldu ortalık. Kendilerine “toplumsal karşılığı olan lider” süsü veren bu kişiler, aslında kocaman bir illüzyonu pazarlıyor. Peki gerçekten kim olduklarını merak ediyor muyuz?
Şu soruyu kendimize sormanın zamanı geldi: “Ben mahallemde muhtar adayı olsam, seçilir miyim?”
Sorunun cevabı yüreği olan herkesi sarsar. Çünkü sosyal medya şişirmesiyle algı yaratıp ekranlardan racon kesmek kolaydır. Ama gerçek meydan sokakta kurulur. Mahallesinde, sokağında, semtinde karşılığı olmayan adamın, milletin kaderine yön verme iddiası da, kibri de beyhudedir.
Elbette bilgi kıymetlidir. Elbette donanım takdir edilir. Her gittiğin yere değer katıyor olabilirsin, katkı sağlıyor, mücadele veriyor olabilirsin. Lakin bir soru daha var önünde:
“Özgül ağırlığın ne kadar?”
Yani sen tek başına ne kadarsın?
Kaç kişi seninle birlikte yürümeye hazır?
Kaç insan, senin için zamanından, cebinden, yüreğinden bir parça ayırıyor?
Video çekip sağa sola parmak sallamakla, ekran başında “şöyle yapacağım, böyle keseceğim” naraları atmakla, toplum nezdinde değer kazanacağını sananlar bilsin ki; bu işler o kadar kolay değil. Hele ki ağzından çıkan her “şerefsiz” sözü, bir gün mutlaka senin vicdan terazine döner.
Senin için koşturan, emek veren, yüreğini ortaya koyan insanların varlığına körleştiğin anda, yalnız kalırsın. Seninle birlikte yürüyenlerin omuzlarında biriken yükü görmeden, “Ben tek başıma her şeyi yaparım” diyorsan, aslında hiç kimse oluyorsun.
Liderlik; ekran başında bağırmak değil, arkasını dönüp baktığında yanında yürüyenleri görebilmektir. Vebal, yalnızca söze değil, davranışa da yazılır.
İtibar, hakaretle değil, hizmetle kazanılır.
Siyaset, sanal kahramanlarla değil, sahada gerçek bedel ödeyenlerle yapılır.
Unutmayın: Sahte hesaplarla değil, sahici yüreklerle yol yürünür.